Τέλη ελλιμενισμού: Γιατί να πληρώνουμε για υπηρεσίες που έπρεπε να παρέχονται, αλλά δεν παρέχονται;

>> Γράφει ο Φραγκούλης Π. Κυλαδίτης

Τα είχαμε χύμα τα χαράτσια, μας ήρθαν και τσουβαλάτα. Πήραν φόρα κατηφόρα οι δημοτικοί φορείς στο χαράτσωμα προκειμένου να φτάσουν και να ξεπεράσουν τις επιδόσεις των μνημονιακών κυβερνήσεων των τελευταίων χρόνων σ’ αυτόν τον τομέα. Τα αποτελέσματά τους υπέρ το δέον θετικά. Αλυσίδα το κακό, που άρχισε με τα ανταποδοτικά τέλη καθαριότητας, συνεχίστηκε με αυτά των κοινωνικών παροχών, του αθλητισμού και τώρα έσκασαν μύτη και τα τέλη ελλιμενισμού. Όχι βέβαια για τις υπερπολυτελείς θαλαμηγούς (αυτές και τα αφεντικά τους συμμορφώνονται προς τας εκάστοτε υποδείξεις, γιατί έχουν και τρόπους και κομπόδεμα), αλλά για τα βαρκάκια μας.

Είναι βάσανο να ξέρεις πως επειδή ανήκεις στους μη έχοντες, θα βάζεις πάντα και για όλα το χέρι στην τσέπη και πλάτη παντού. Οι ιδιοκτήτες λοιπόν αυτών των καρυδότσουφλων, συνταξιούχοι κυρίως, απόμαχοι της δουλειάς με πενιχρό εισόδημα, αποφάσισαν να αποστρέψουν τα μάτια τους από την εκμηδένιση και απαξία και να αφιερωθούν στο γαλανό αιγαιοπελαγίτικο παράδεισο με μέσο διαφυγής ένα βαρκάκι 3,5 – 4 μέτρων.

Δυστυχώς γι’ αυτούς, δεν υπολόγισαν ότι ακόμη και η απόδρασή τους στο όνειρο θα αποτιμούνταν ακριβά από κάποιο φοροεισπράκτορα του Δημοτικού Λιμενικού Ταμείου, με βάση τις ημέρες παραμονής της βαρκούλας τους μέσα στα δήθεν «αλιευτικά καταφύγια», «λιμανάκια» ή όπως αλλιώς τους βολεύει να τα βαφτίζουν, προκειμένου να εισπράξουν.

Και η αναπροσαρμογή των τιμών, πάντα προς τα πάνω και πάντα αντίθετη με την πορεία της φτώχειας μας. Έτσι, αφού η αρπαγή μέσω της ασφάλισης των μικρών σκαφών δεν απέδωσε και έπαψε να είναι υποχρεωτική γι’ αυτά, ξαναθυμήθηκαν τα τέλη ελλιμενισμού Λιμενικών Ταμείων και Δημοτικών Λιμενικών Ταμείων που αναπροσδιορίστηκαν με την κοινή υπουργική απόφαση 8122.1/29/16-7-2014 και “είναι ανταποδοτικά και αναλώνονται (σ.γ.: πολύ πετυχημένο το ρήμα!) αποκλειστικά από τους φορείς διοίκησης και εκμετάλλευσης των λιμένων, για την εκτέλεση, συντήρηση και βελτίωση των λιμενικών έργων, εγκαταστάσεων και των παρεχομένων λιμενικών υπηρεσιών προς τους χρήστες.”

Η παραπάνω απόφαση αναφέρεται σε “λιμένες” (ορίζονται από το ν. 2971/2001, § 7) και όχι σε λιμενικά ή αλιευτικά ή τουριστικά καταφύγια (ορίζονται από το άρθρο 29, §1 του ν.2160, όπως αντικαταστάθηκε με άρθρο 156 του ν. 4070/2012), πράγμα που πιθανόν να διαφοροποιεί τα δεδομένα ως προς την πληρωμή ή και τη μη πληρωμή τελών και πρέπει να διευκρινιστεί από τους αρμόδιους. Όμως, όπως και να έχει το πράγμα, πότε είδαμε να συντηρούνται, να βελτιώνονται τα λιμενικά έργα και οι εγκαταστάσεις, αλλά προπάντων οι λιμενικές υπηρεσίες προς τους χρήστες; Γιατί να πληρώνουμε για όλα όσα «έπρεπε» να παρέχονται, αλλά δεν παρέχονται; Γιατί να βρισκόμαστε οφειλέτες σε παροχές συντήρησης, βελτίωσης και λιμενικές υπηρεσίες που ποτέ δε λάβαμε;

Μέχρι το 2013 που ανανεώνονταν ανά διετία οι άδειες αλιείας, απαραίτητη προϋπόθεση ήταν και η πληρωμή των τελών ελλιμενισμού της διετίας που είχε περάσει. Το γεγονός ότι οι αρμόδιοι φορείς είσπραξης των τελών (Λιμενικό Ταμείο) έδειχναν καλή πίστη στη δήλωση του ιδιοκτήτη όσον αφορά το χρόνο παραμονής μιας μικρής ερασιτεχνικής βάρκας στο καταφύγιο, φανέρωνε ότι η ευαισθησία τους και η εμπιστοσύνη τους προς το φορολογούμενο απόμαχο μετρούσε περισσότερο από τη ψυχρή νομική ακαμψία των εκάστοτε κυβερνήσεων και που εξίσωνε τον ιδιοκτήτη της πανάκριβης θαλαμηγού με τα δικά μας καρυδότσουφλα.

Ως εκ τούτου είναι ψέμα ότι σε ελάχιστες περιπτώσεις καταβάλλονταν τέλη ελλιμενισμού από τους υπόχρεους, αλλά και προσβολή η μη εμπιστοσύνη στη δήλωσή τους, που από την κατάργηση της ανανέωσης των αδειών αλιείας και εντεύθεν δεν ζητήθηκε από κανέναν. Τώρα αν περισσεύουν οι υπάλληλοι σ’ αυτήν την υπηρεσία, ώστε να τους μετατρέψουν σε ελεγκτές περιερχόμενους στα λιμανάκια για καταγραφή δυο φορές το μήνα και κλήση του ιδιοκτήτη ανά εξάμηνο για πληρωμή ενός ακόμη χαρατσιού, ας το κρίνει ο κάθε δημότης που στερείται υπηρεσίες λόγω έλλειψης υπαλλήλων στο δήμο.

Πριν λοιπόν το θέμα προχωρήσει, ας λάβουν οι αρμόδιοι υπόψη ότι τα λιμανάκια στα οποία φιλοξενούνται τα καρυδότσουφλά μας είναι στην πλειοψηφία τους ακατάλληλα, χωρίς βασικές κτιριολογικές υποδομές εξυπηρέτησης και παροχής υπηρεσιών, χωρίς εγκαταστάσεις εξυπηρετήσεων υγιεινής και ενδιαίτησης με εξασφάλιση προσβασιμότητας Α.Με.Α, χωρίς ρεύμα, χωρίς νερό, χωρίς επικοινωνία, χωρίς πρόβλεψη ή εξασφάλιση συλλογής προσωρινής αποθήκευσης και ασφαλούς απομάκρυνσης των βιολογικών και πετρελαιοειδών - ελαιωδών καταλοίπων, χωρίς πυρασφάλεια. Είναι ασυντήρητα, χωρίς φανούς εισόδου, με υφάλους στις μπούκες (βλ. Μαρίνα Νοσοκομείου), με επικίνδυνες «γράνες» κατά το εγκάρσιο της μπούκας και αβαθή (βλ. Άγ. Γιάννης - Καμάρι), είναι χαρακτηρισμένα από τους ίδιους ως «χώροι εκδηλώσεων» και όχι ως «καταφύγια ελλιμενισμού» (βλ. Γούβι-Πετροκάραβο), παράνομα εξ’ ολοκλήρου ως έργα (βλ. Γούβι-Πετροκάραβο), σε άλλα καταλήγουν ρέματα και αγνώστου προελεύσεως -ποιότητας νερά που τα μετατρέπουν σε χαβούζες (βλ. Δασκαλόπετρα). Όλα μένουν αφύλακτα, με αποτέλεσμα οι κλοπές μηχανών, καυσίμων και άλλων παρεμφερών να ζημιώνουν τους ιδιοκτήτες. Είναι άγνωστο πόσες άλλες ελλείψεις μπορεί να βρει όποιος θελήσει να βοηθήσει στην κατεύθυνση αναβάθμισης και βελτίωσης των υπαρχόντων υποτυπωδών υποδομών τους.

 Ας στείλουν, λοιπόν, στα λιμανάκια τους υπαλλήλους τους, εφόσον δεν είναι απαραίτητοι αλλού, όχι για να καταγράψουν βάρκες και να επιβάλλουν δυσβάστακτα χαράτσια, αλλά να καταγράψουν τα προβλήματα που θα τους πούμε εμείς που τη ζωή μας την ορίσαμε μέσα σε τούτους τους χώρους και στη θάλασσα με μια βαρκούλα για σύντροφο. Σε κάθε άλλη περίπτωση ας γνωρίζουν πως η οικονομική αφαίμαξη μέσω των φόρων που έχουν επιβάλλει και την οποία με πάθος υποστηρίζουν ως μοναδικό τρόπο λύσης των οικονομικών προβλημάτων του Δήμου, δε θα κρατήσει για πολύ, γιατί δε θα κρατήσει για πολύ και η υπομονή όσων την υφίστανται.