Συμφωνώ απολύτως!
>> Γράφει ο Κ. Α. Ναυπλιώτης
Το επώνυμο Πυκνής μού είναι γνωστό μόνο εξ’ακοής. Όμως θα συμφωνήσω απόλυτα με τα γραφόμενα και τις επισημάνσεις του στο φ. 784 22∕10 της «Χιώτικης Διαφάνειας». Επί πλέον να σημειώσω και προσωπικά να συμπληρώσω στο πλήρες κείμενό του, πως όσοι πιστέψαμε στην επικράτηση των απόψεων που εξέφραζε ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είμαστε χτεσινοί γι’ αυτό και δεν ενεργούμε συγκυριακά, ούτε μπορούμε να «καταπιούμε» αυτά που κάνει σήμερα, συσχετίζοντάς τα όχι μόνο με τα λόγια, αλλά πολύ περισσότερο με τις ιδέες για τις οποίες κάποτε αγωνιστήκαμε για να επικρατήσουν στην κοινωνία. Κάποτε ξεκινήσαμε από το ΚΚΕ (εσωτερικού) και πιστέψαμε στο όραμα της ανανέωσης όχι μόνο της αριστεράς, αλλά στην αρχή και της κομουνιστικής αριστεράς στην πατρίδα μας. Δεν μπορεί να ξεχάσει κανείς μας, όταν τότε είχαμε όραμα και παλεύαμε για τον Σοσιαλισμό με Δημοκρατία και Ελευθερία δηλ. για ένα Σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο. Ούτε και τις θέσεις που είχαμε σχετικά με την «Άνοιξη της Πράγας», αλλά ούτε και την κριτική που ασκούσαμε στις «χώρες του υπαρκτού Σοσιαλισμού», που μας οδήγησαν πολλές φορές σε αντί ΚΚΕ θέσεις. Ούτε βέβαια μπορούμε να ξεχάσουμε τις αναλύσεις του Κύρκου για την οικοδόμηση ενός αυθεντικά Ρωμαίικου Σοσιαλισμού… για να καταλήξουμε να υποστηρίζουμε να αγωνιζόμαστε και να προσβλέπουμε σε μια «Ευρώπη των εργαζομένων» μέσα από τη συμμετοχή των μαζών στην πολιτική διαδικασία, καθώς η οργανωμένη παρέμβαση αποτελεί διαρθρωτικό στοιχείο στον αγώνα για τη δημοκρατική αναγέννηση και το Σοσιαλισμό, με στήριγμα την πλατιά συμμαχία κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων…
Δεν μπορώ να πιστέψω πως οι αναλύσεις και οι θέσεις μας τότε, δεν ήταν σωστές, και, παρά το ότι πολλοί «σύντροφοι» τότε μάς μιλούσαν για τον οπορτουνισμό του ΠΑΣΟΚ, αυτοί κατέληξαν στην αγκαλιά του, γλύφοντας εκεί που έφτυναν!
(βλ. Π. Κουναλάκης, Αθ. Δρέτα και όχι μόνο).
Όμως μη βιαστεί να υποστηρίξει κανείς, πως δεν κάνουμε σήμερα κι εμείς το ίδιο γιατί πιστέψαμε ότι κάποιοι πέρασαν από την… κολυμβήθρα του Συλωάμ.
Δυστυχώς σύντροφοι, δεν ξέρω αν «κι αυτό θα περάσει» όπως έγραφαν κάποτε οι ερωτευμένοι στις φωτογραφίες και στα κάδρα τους∙ ή αν ο δρόμος που πιστέψαμε ήταν λάθος ή έχει (προς το παρόν) κλίσει… Αυτό που σίγουρα έχει σιγήσει και δεν υπάρχει, είναι ο μεστός λόγος της ηγεσίας ενός Δρακόπουλου, ενός Μπανιά ή Λεωνίδα Κύρκου.
Η πίκρα, η οργή και ο πόνος για το κατάντημα τού χώρου μας, γίνεται μεγαλύτερη και δυσβάσταχτη σε αντίθεση με τη χαρά που η λάθος; πολιτική του, έδωσε όχι μόνο στους υποστηριχτές του κεφαλαίου και της αστικής τάξης να εμφανίζονται ως συμπαραστάτες των εργαζομένων, αλλά και σ’ αυτούς που κάποτε είχαν σύνθημα το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», σύνθημα που δυστυχώς σήμερα είναι δύσκολο να αμφισβητηθεί, μια και οι Ευρωπαίοι όχι μόνο εμφανίζονται ως το μακρύ χέρι των ΗΠΑ στην Ευρώπη, παρά τις φαινομενικές αλλά στην ουσία ταυτόσημες επιδιώξεις τους, που είναι το ξαναμοίρασμα του κόσμου σε σφαίρες επιρροής, μια και κάποιοι κάποτε σπίλωσαν το όνομα του σοσιαλισμού όπως δυστυχώς σήμερα κάνουν και οι ευρωπαϊστές πολλών χωρών και αποχρώσεων που υποκύπτουν σε εκβιασμούς και ουσιαστικά διαλέγουν στρατόπεδο. Όμως η εμμονή στην επιλογή αυτή ουσιαστικά οδηγεί στην αποικιοποίηση τής χώρας και στη φτωχοποίηση του λαού της, αφού περνάει μόνιμα μέσα από εκβιαστικά διλήμματα…
Αρκετά όμως μέχρι εδώ, γιατί είναι δύσκολο να δικαιολογήσει κανείς τον λόγο που πίστεψε, όχι σε λάθος ιδέες, αλλά σ’ αυτούς που επέλεξε να τις εφαρμόσουν.
- Προσθήκη νέου σχολίου
- 1173 εμφανίσεις