Σε γνώριμο πλαίσιο οι διαπραγματεύσεις

>> Γράφει ο Γιάννης Ν .Παληός

Όποιος άκουσε προσεχτικά τις δηλώσεις Τσίπρα, αλλά και  δηλώσεις υπουργών και στελεχών της κυβέρνησης, δεν θα δυσκολευτεί να καταλάβει που τείνει να καταλήξει η περιβόητη «διαπραγμάτευση». Όπως δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς ότι με τα λιοντάρια και τις ύαινες, στη ζούγκλα, δεν γίνεται να διαπραγματευτείς ούτε καν τον τρόπο που θα πεθάνεις. Ο Γ. Βαρουφάκης ανέφερε πως η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ «χωρίς φόβο και πάθος» θα προωθήσει «βαθιές μεταρρυθμίσεις» που θα «αποκαταστήσουν την ανταγωνιστικότητα της χώρας» και πρόσθεσε ότι η κυβέρνηση προσφέρει την εγγύηση στους εταίρους για «ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς με μικρό πρωτογενές πλεόνασμα στο διηνεκές». Η δημιουργία εντυπώσεων είναι πολύ χειρότερη και από αυτές  «αλλά ΠΑΣΟΚ»  το 1981 (τότε που το ΝΑΤΟ έκλεισε κάνα δυο βάσεις και το ΠΑΣΟΚ έλεγε ότι τις διώχνει ο Λαλιώτης έδινε συνεντεύξεις με το κάδρο του Βελουχιώτη φόντο στο γραφείο του) αλλά υπάρχει και η πραγματικότητα. Αυτή λέει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ  αφήνοντας τους αρχικούς λεονταρισμούς του ψήφισε τις ίδιες κυρώσεις για τη Ρωσία με αυτές που είχε ψηφίσει η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Ο ΣΥΡΙΖΑ αυτή τη στιγμή μετατρέπει τη χωρά σε πεδίο οπού ΗΠΑ, Γαλλία, Ιταλία από τη μια και Γερμάνια από τις χώρες του Βορρά από την άλλη θα λύσουν τις δικές τους διαφορές για το ποιος θα χάσει στον ανταγωνισμό τους για το ξεπέρασμα της καπιταλιστικής κρίσης. Ταυτόχρονα προσπαθεί να παίξει και απ'έξω απ' έξω και με τους Ρώσους. Κάλο είναι να θυμηθούμε πως και τι συνέβη στην Ουκρανία. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν έχει προετοιμάσει για τίποτα το λαό αλλά τον έχει βάλει μπροστά από μια οθόνη να χαζεύει τα παζάρια του πρώην συμβούλου του ΓΑΠ(Βαρουφάκη) με τους Ευρωπαίους... Τον έχει μετατρέψει σε ντεκόρ επικίνδυνων ανταγωνισμών μεγάλων συμφερόντων. Η πραγματικότητα λέει ότι η συμμετοχή σε ΕΕ και ΝΑΤΟ απ'όπου απορρέουν τα δεινά του λαού μας δεν αμφισβητείται. Το να μη θέλει ο Βαρουφάκης να τα πει με τους υπαλλήλους της τρόικας αλλά με τα αφεντικά του ΔΝΤ και της Κομισιόν δεν αλλάζει την αντιλαϊκή ουσία και το ότι η νέα συμφωνία θα δεσμεύεται από ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και ματωμένα πρωτογενή πλεονάσματα. Δεν αλλάζει το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είπε ότι θα επιδιώξει νέες ξένες επενδύσεις και ότι θέλει να κάνει πιο ανταγωνιστική τη χώρα. Αυτές είναι οι «αξίες» της ΕΕ που στο όνομά τους φτάσαμε ως εδώ. Ανταγωνιστικότητα σημαίνει θυσίες του λαού για το κεφάλαιο. Το παιχνίδι χοντραίνει, οι μεγάλες δυνάμεις έχουν ζόρια και ανταγωνισμούς και η Ελλάδα πάει να γίνει με τις προτροπές των ΗΠΑ ο μοχλός πίεσης προς την Γερμάνια και την ΕΕ. Αυτό δεν προμηνύει κάλα πράγματα για το λαό μας. Όταν το πανηγύρι των ωραίων λόγων, της "αξιοπρέπειας", της "εθνικής περηφάνιας" και των άλλων δωρεάν συνθημάτων τελειώσει τι θα πουν άραγε σε όσους μαζεύονται στις πλατείες ζητώντας ότι νόμιζε ο καθένας ότι εκφράζει αυτή η κυβέρνηση;
Τι θα πουν σ'αυτούς που τους άφησαν να νομίζουν ότι συμβαίνει κάποια μεγάλη και σπουδαία αλλαγή που θα έχει πραγματικό αντίκτυπο στη ζωή και τα συμφέροντά τους; Δηλαδή στους μισθούς τους, την υγεία, την παιδεία, την σύνταξη τους;
Τι θα πουν σε όσους ακολούθησαν τα γενικά και αόριστα καλέσματα για μια "ανάσα αξιοπρέπειας" νομίζοντας κάποιοι από αυτούς ότι έτσι ζητάνε τη ζωή τους πίσω;
Ότι τους ευχαριστούν για τη στήριξη αλλά τώρα πρέπει να πράξουν το πατριωτικό τους καθήκον και να πληρώσουν για άλλη μια φορά το λογαριασμό;
Ότι δε γίνεται τίποτα καλύτερο και πρέπει και πάλι να σκύψουν το κεφάλι αλλά με περηφάνια;
Ότι το καλό της πατρίδας απαιτεί θυσίες και ότι 
πρέπει να βάλουν πλάτη για να κάνουν κέρδη οι επιχειρήσεις;
Ότι η "ανάσα αξιοπρέπειας" είχε μόνο ψυχολογικό περιεχόμενο; Όποιος δεν βλέπει πως καλώντας τον λαό να διαδηλώσει υπέρ της κυβέρνησης, στρώνει το δρόμο ώστε αυτός ο ίδιος λαός να πανηγυρίζει που "γλίτωσε τα χειρότερα", αντί να διαμαρτύρεται ενάντια στα νέα αντιλαϊκά μέτρα που θα προκύψουν μετά την διαπραγμάτευση, ας αναλογιστεί ποιόν εξυπηρετεί κάτι τέτοιο. Σίγουρα όσοι κάνουν πως δεν άκουσαν για τα κίνητρα στους επιχειρηματικούς ομίλους, για τη στήριξη της επιχειρηματικότητας, για την αποδοχή του 70% των μνημονικών δεσμεύσεων, κάνουν πως δεν κατάλαβαν πως δεν έχουμε μια άλλη κυβέρνηση, αλλά άλλη μια κυβέρνηση, που «σέβεται τις δεσμεύσεις της χώρας», που διαπραγματεύεται με την Ε.Ε. και την ΕΚΤ (με το ΔΝΤ αργότερα) για λογαριασμό της ντόπιας αστικής τάξη.

 «Μη βιάζεστε, περιμένετε να δείτε τα αποτελέσματα και μετά να κρίνετε», λένε σε όποιον τολμήσει να διαταράξει την ευφορία τους με κριτική βασισμένη σε επιχειρήματα που προσφέρουν άλλωστε οι κυβερνητικές δεσμεύσεις και χειρισμοί στα κορυφαία όργανα της ΕΕ, κάποιοι που ξέχασαν ότι το ίδιο μάς έλεγαν, πάντα, όλες οι κυβερνήσεις που εκλέγονταν για να… «αλλάξουν» τα πάντα, και εμείς στη συνέχεια  όχι μόνο βλέπαμε τα αποτελέσματα των πολιτικών τους, αλλά ―πολύ χειρότερο― τα ζούσαμε, τα ζήσαμε και τα ζούμε.

Ποτέ άλλοτε ο κόσμος δεν είχε τόσο μειωμένες απαιτήσεις ψηφίζοντας ένα κόμμα της λεγόμενης αριστεράς.

Ένας κόσμος που περιμένει ελάχιστα,

ένας κόσμος που κάθε μέρα που περνάει περιμένει ακόμα λιγότερα βλέποντας και τις δυσκολίες που ανακύπτουν,

ένας κόσμος που είναι έτοιμος να πανηγυρίσει για το ψίχουλο που δεν θα του αλλάξει τη ζωή, ένας κόσμος που μπορεί να υποδεχθεί με κατανόηση, συμπάθεια ή με χαρά και το τίποτα ακόμη, μόνο και μόνο επειδή είδε να εκστομίζετε ένα επικοινωνιακό όχι  προς τους δανειστές, ενώ οι προηγούμενοι δεν έλεγαν ούτε αυτό.

Ένας κόσμος που εκπαιδεύεται από το κυρίαρχο πολιτικό-οικονομικό σύστημα της δικτατορίας της αστικής τάξης να αναθέτει την εξουσία στους εμπόρους ελπίδας, ένας κόσμος που μαθαίνει να φοβάται και να ζει με ελάχιστα, ενώ είναι αυτός που παράγει όλο τον πλούτο της χώρας,να ξανασκεφτεί γρήγορα και να κάνει ένα βήμα μπροστά. Οι κυβερνήσεις μπορεί να αλλάζουν, το θέμα όμως είναι να κερδίσουμε με τα χέρια και το μυαλό μας ό,τι έχουμε ανάγκη, και εμείς να πάρουμε τη τύχει της χώρας  στα χέρια μας.