«Πολυδύναμο» Ιατρείο Βολισσού!

>> Γράφει ο  Λεωνίδας Πυργάρης

 Λαμβάνοντας αφορμή από τον πρόσφατο θάνατο τού βολισσιανού Χρήστου Σ. Καπίρη, φίλου αγαπημένου και εκλεκτού από παλιά, προβαίνω στη διατύπωση κάποιων σκέψεων και ταυτοχρόνως προτάσεων:

  α) Το Ιατρείο Βολισσού, όπως και τα αντίστοιχα Ιατρεία άλλων χωριών τής ΒΔ Χίου, επί πολλά χρόνια υπολειτουργεί. Ακόμα και στις περιπτώσεις που αυτό διαθέτει γιατρό, σίγουρα αυτός δεν επαρκεί ώστε να αντιμετωπίζει ιατρικά περιστατικά σύνθετα και δύσκολα. Απλώς, ένα τέτοιο περιφερειακό αγροτικό ιατρείο παρέχει τις πρώτες βοήθειες, μέχρι τη διακομιδή τού ασθενούς στο κεντρικό Νοσοκομείο Χίου. Επίσης η παρουσία γιατρού, όχι μόνο στη Βολισσό αλλά και σε άλλα κομβικά σημεία τής ΒΔ και Β. Χίου εν γένει, εμπεδώνει στους κατοίκους ένα βασικό αίσθημα ασφάλειας ώστε αυτοί να θέλουν να μένουν στα χωριά τους.

  β) Είναι γεγονός ότι το συγκεκριμένο Ιατρείο διαθέτει έναν αρκετά υψηλό – για τα δεδομένα αγροτικού ιατρείου – εξοπλισμό, ήδη από τη δεκαετία τού 1990. Ωστόσο, και ο πλέον εξελιγμένος ιατρικός εξοπλισμός, αν δεν υπάρχουν τα κατάλληλα χέρια για να τον χειρίζονται, καταντά «δώρον άδωρον».

  γ) Είναι επίσης γεγονός ότι οι αμοιβές τών γιατρών, που υπηρετούν ως αγροτικοί σε παραμεθόριες περιοχές, κυμαίνονται σε επίπεδα απελπιστικώς χαμηλά, με αποτέλεσμα να αποθαρρύνονται να υπηρετούν σε τέτοιες περιοχές ακόμα και ιδεολόγοι γιατροί, εφόσον, αν το αποφασίσουν, θα βρεθούν αντιμέτωποι με την αδήριτη ανάγκη τής επιβίωσης! Σίγουρα, η μηνιαία αντιμισθία τών 700-800 ευρώ (τόσο αποτιμάται από την Πολιτεία το ιατρικό λειτούργημα) δεν επαρκεί για την αξιοπρεπή διαβίωση ενός ανθρώπου ο οποίος ασκεί το σοβαρότερο λειτούργημα απ’ όλα!

  δ) Η παροχή ιατρικής φροντίδας σε απομακρυσμένες αγροτικές περιοχές ανέκαθεν ήταν προβληματική, διότι, ακόμα και στην περίοδο τών «παχειών αγελάδων», ελάχιστοι ιδεολόγοι γιατροί ήσαν διατεθειμένοι να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε περιοχές μάλλον προβληματικές και χωρίς τις ανέσεις που θα προσπόριζε σ’ έναν νέο γιατρό μια πόλη επί παραδείγματι. Σήμερα, εξαιτίας τής οικονομικής χρεοκοπίας την οποία διάγει η Χώρα, η ιατρική θωράκιση και φροντίδα τών απομακρυσμένων περιοχών προβλέπεται ζοφερή: στο επόμενο διάστημα θα πληθαίνουν ανά την Ελλάδα τα περιστατικά απώλειας ανθρώπινων ζωών «δι’ ασήμαντον αφορμήν». Και τούτο οφείλεται αποκλειστικά στις διαλυμένες οικονομικές δομές, οι οποίες αποτελούν την προϋπόθεση για την άσκηση τής όποιας κρατικής πολιτικής.

  ε) Συνεπώς, προκύπτει η αναγκαιότητα αυτοοργάνωσης και λήψης πρωτοβουλιών σε τοπικό επίπεδο, εφόσον το Κράτος-πατερούλης αδυνατεί – αντικειμενικά πλέον λόγω φαλιρίσματος! – να αντεπεξέρχεται στις κάθε είδους υποχρεώσεις του. Οπότε, ως προς την περίπτωση που εξετάζουμε, – και επειδή «δεν προσδοκώ ανάστασιν επιβιούντων νεκρών», δηλαδή ανάκαμψη τής πεθαμένης κρατικής οικονομίας, προϋπόθεσης για την εφαρμογή τών κάθε είδους κυβερνητικών στοχεύσεων και πολιτικών – θεωρώ ότι θα μπορούσε να λυθεί δια παντός το ζήτημα τής μόνιμης στελέχωσης με γιατρό τού Αγροτικού Ιατρείου Βολισσού ως εξής: ανάληψη εκ μέρους τής «Επιτροπής Προσκυνήματος Αγίας Μαρκέλλας» ολόκληρης τής ετήσιας δαπάνης που απαιτείται για τη μισθοδοσία τού γιατρού ο οποίος μέλλεται να στελεχώσει οριστικά και μόνιμα το Ιατρείο. Άρα η σχετική ιδέα τού Μητροπολίτη, που εκδηλώθηκε με αφορμή το δυσάρεστο περιστατικό τής Βολισσού, σαφέστατα κινείται προς την ορθή κατεύθυνση και μάλιστα θα πρέπει να υλοποιηθεί συντόμως. Είναι γνωστό στους πάντες ότι το ταμείο τού Προσκυνήματος τής Αγίας Μαρκέλλας είναι τόσο εύρωστο που θα μπορούσε, εκτός τών άλλων ποικίλων κοινωφελών του δράσεων, να καλύπτει αξιοπρεπώς ακόμα και ολόκληρη τη μηνιαία αντιμισθία τού εκάστοτε υπηρετούντος στη Βολισσό γιατρού. Ένας ιατρικός μισθός τών 1.500-2.000 ευρώ λόγου χάριν θα ήταν ισχυρό κίνητρο – υπό τις σημερινές ζοφερές οικονομικές συνθήκες – για νέους γιατρούς να θελήσουν όχι μόνο να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στην ευαίσθητη περιοχή τής ΒΔ Χίου αλλά και να παραμείνουν ίσως για πάντα εκεί. Γένοιτο!

   Χίος: 26 Ιουλίου 2015 – Ώρα: 03.00΄