«Πετάξτε τους στη θάλασσα γιατί θα μας φάνε ζωντανούς»!

>> Του Κ. Α. Ναυπλιώτη

Πώς να χαρακτηρίσει κανείς τα παραπάνω όχι μόνο προκλητικά αλλά και εμετικά λόγια∙ παρά μόνο ως αντικοινωνικές, αντιδημοκρατικές, απάνθρωπες και εν τέλει φασιστικές απόψεις και θέσεις. Αν και κάποιοι προσπαθούν να καλύψουν την ανηθικότητα μιας τέτοιας συμπεριφοράς φέρνοντας ως παράδειγμα αλλά και συγκρίνοντας την περίοδο της δικής μας «νόμιμης» μετανάστευσης, βασιζόμενοι στην τότε οικονομική κρίση τής οποίας τα κυρίαρχα στοιχεία ήταν τουλάχιστο  διαφορετικά. Σημειώνουμε, πως τότε η φτώχια και η μιζέρια που συνεπικουρούνταν από τις μονομερείς και γι’ αυτό καθεστωτικές - μονόπλευρες πολιτικές που όχι μόνο ως προς την εύρεση εργασίας (δυνατότητα που είχαν κυρίως οι ευνοούμενοι της τότε πολιτικής κατάστασης), λειτουργούσε σε «πολιτισμένα πλαίσια» ως προς την «ξενιτιά». Όσο για τους (κομματικά) αντίθετους ήταν απαραίτητο το φυλλάδιο∙ αλλά κι αυτό με…μέσο! Την πολιτική λοιπόν αυτή αν τη συγκρίνομε στο βάθος της, αποτελεί κλάσμα της σημερινής!… Κάποιοι λοιπόν προσπαθούν μέσα από τη δημιουργία καθολικού ενοχικού συνδρόμου όχι μόνο να συσχετίσουν αλλά να ταυτίσουν την τότε οικονομική κρίση με τη σημερινή στην οποία βέβαια υπερτερούν νέοι και γι’ αυτό σκληρότεροι κατακτητικοί όροι & τρόποι. Η προσπάθεια αυτή σκοπεύει  να καλλιεργήσει ένα βαθύτερο αίσθημα ενοχής στο λαό μας, ότι (και) οι παράνομοι μετανάστες φταίνε για τα δεινά που περνάνε αλλά και την φτώχια και τη δυστυχία που τους (μας) μαστίζει, και όχι ένα παγκόσμιο σύστημα που στηρίζει την ύπαρξή του στην εκμετάλλευση χωρών και λαών μέσα από «ανθρωπιστικούς πολέμους».

Δυστυχώς απ’ ότι φαίνεται και σήμερα έχουμε υπέρμαχους του νόμου και της τάξης που με μυωπική οπτική συγκρίνουν τη δεκαετία του ’60, όταν η χώρα μας ζούσε ένα μεγάλο μεταναστευτικό κύμα στις φάμπρικες της Γερμανίας και στου Βελγίου τις στοές όπως τραγουδούσαμε στα αξέχαστα ελληνικά τραγούδια της εποχής.

Αυτά ως απλή υπενθύμιση∙ γιατί το θέμα είναι μεγάλο και όσο εμβαθύνει κανείς τόσο πονάει. Ίσως όμως οι καταστάσεις τότε δεν ήταν τόσο τραγικές για ’μας, όσο για τους σημερινούς απόκληρους της ζωής.  Όμως η ευθύνη δεν βαρύνει ούτε τους τότε, ούτε βέβαια και τους σημερινούς ξεριζωμένους που ζούν όχι μόνο σε συνθήκες έκτακτης ανάγκης, αλλά βιώνουν ουσιαστικά μια ζωή που καθημερινά βρίσκεται αντιμέτωπη με τον θάνατο.

Πράγματα γνωστά θα μου πείτε. Εξ ίσου όμως είναι όχι μόνο γνωστό αλλά και προκλητικά κατάπτυστο, αυτοί που οι πολιτικές τους δημιούργησαν αλλά και όξυναν το φαινόμενο- πρόβλημα της παράνομης μετανάστευσης με τις «σωτήριες και ανθρωπιστικές επεμβάσεις τους» για να προωθήσουν τα συμφέροντα των χωρών τους, να δημιουργούν ακόμα περισσότερα προβλήματα στις χώρες υφίστανται τα αποτελέσματα  της πολιτικής τους, όπως η χώρα μας, αφού με νόμο(!) δεν δέχονται μέρος έστω των απόκληρων αυτών στις χώρες τους, φορτώνοντας μας και επιπρόσθετα βάρη. Βάρη για τα οποία δεν είμαστε υπεύθυνοι δεν μας αναλογούν και δεν μπορούμε να σηκώσουμε. Ενώ οι υπεύθυνοι αδιαφορούν αν η μεσόγειος και το αιγαίο αντί να ενώνουν τους λαούς ως γέφυρες πολιτισμών, γίνονται θάλασσες πνιγμών και θανάτου για τους κολασμένους της γης… αυτούς, που το να ζήσουν στην πατρίδα τους μοιάζει ουτοπικό. Ας αγωνιστούμε όμως να μην μεταφερθεί η ουτοπία αυτή και στην πατρίδα μας∙ με μόνη τη διαφορά να βρίσκεται στον τρόπο πνιγμού που στην περίπτωσή μας λέγεται οικονομικός∙ αφού μας πνίγουν σφίγγοντας την οικονομική θηλιά που οδηγεί σε ασφυξία και στην οικονομική εξαθλίωση που απεργάζονται αυτοί που ορίζουν τις τύχες του κόσμου και τις τύχες των λαών ακόμα και μέσα από την χειραγωγημένη πληροφόρηση ντόπια και ξένη. Δυστυχώς όμως ο ρόλος τους είναι να μας κάνουν να ξεχάσουμε ότι βρισκόμαστε σε πόλεμο. Πόλεμο που δημιούργησαν οι ίδιοι εναντίον μας. Ωστόσο όμως μας μιλάνε- και πολλοί πιστεύουμε ακόμα- πως έχουμε κοινά συμφέροντα που θα τα προασπίσουμε έχοντας ως ασπίδα το ευρώ.  Ουτοπία; Ίσως… όμως εδώ δεν πρόκειται για τιμωρία των αμαρτωλών αλλά για επιβολή ποινής πάνω σε αναμάρτητους.

Είναι φανερό πως καμιά χώρα δεν μπορεί να λύσει τα όποια προβλήματα μόνη της. Πολύ δε περισσότερο η χώρα μας, όπου οι προηγούμενες κυβερνήσεις ενεργούσαν όχι μόνο υπάκουα αλλά και υποτακτικά στους ευρωπαίους επικυρίαρχους.

Ας επανέλθουμε όμως στο μεταναστευτικό και να συμπληρώσουμε πως, όσο και αν κατασκευάζουμε φράχτες ακόμα κι αν φυλάμε τα σύνορά μας με ηλεκτροφόρα καλώδια ακόμα και αν «πάρει ο καθένας μας ένα μετανάστη στο σπίτι του»!, το μεταναστευτικό πρόβλημα δεν θα λυθεί όσο δεν αλλάζουν κάποιες ευρωπαϊκές αλλά και παγκόσμιες εξουσιαστικές συνθήκες που λειτουργούν σε βάρος της χώρας μας και όχι μόνο.

Τέλος, αν κάποιοι ντόπιοι ευρωπαϊστές πιστεύουν πως «η φύλαξη των συνόρων δεν μπορεί να υφίσταται αν δεν υπάρχουν απώλειες…αν δεν υπάρχουν νεκροί», τότε ή δεν έχουν καταλάβει τίποτα, ή βρίσκονται εκτός τόπου και χρόνου. Γιατί όσα σαπιοκάραβα κι αν βουλιάξουμε αυτός που ζη στην κόλαση δεν μπορεί κανείς να τον εμποδίσει να προσπαθήσει να ξεφύγει από τη φωτιά των βομβαρδισμών και το στόμα της τρομοκρατικής μάχαιρας.

Όμως, έστω και προσωρινά το πρόβλημα της παράνομης μετανάστευσης  θα βρει τη λύση του μόνο όταν κάποιοι υπέρμαχοι της εξουσιαστικής και γι’ αυτό φαινομενικής ειρήνης και των ανθρώπινων δικαιωμάτων, αντιληφθούν πως η ρίζα του κακού ή αλλιώς της κυριαρχίας τους, εξαρτάται από την καταπάτηση της κυριαρχίας χωρών μέσω του «ένοπλου ανθρωπισμού» και όχι μόνο. 

Δυστυχώς, τον ανθρωπισμό αυτό κάποιοι τον χρησιμοποιούν ως επικάλυμμα για να κρύψουν τις ευθύνες της πολιτικής τους, μετακυλώντας  τα προβλήματα που αυτή δημιουργεί στις πλάτες αυτών που δεν ευθύνονται, σφυρίζοντας προς το παρόν αδιάφορα. Επομένως ο όποιος «ανθρωπισμός» τους στην πραγματικότητα δεν έχει καμιά αξία.

                                                                                                   knafpl@hotmail.com