Όταν στην πέφτουν οι τζουτζέδες* του συστήματος...

>> Γράφει ο Βασίλης Μαυρέλος

Ορισμένα πράγματα φαίνονται και μιλάνε από μόνα τους. Για την αξία την καλλιτεχνική (και συνολικά ως ανθρώπου) δεν έχω να πω τίποτα περισσότερο απ' αυτό που βλέπω κι ότι είναι απ' τις πολύ μεγάλες ερμηνεύτριες του τραγουδιού, που θα αφήσει εποχή.

Εκείνο όμως που μπεγιέντισα πιο πολύ στην Νατάσσα Μποφίλιου αυτές τις μέρες (όπως και το 2012 με όσα φώναξε με δύναμη για το νεοναζισμό, όταν άλλοι πολλοί σιωπούσαν και κιότευαν-το λιγότερο) είναι η παλικαρίσια ψυχή κι η ντομπροσύνη της.

Βγήκε κι είπε αυθόρμητα αυτό που πιστεύει/νιώθει κι αμέσως πέσαν να την φάνε.Τους έτσουξαν δυο φράσεις της περισσότερο,το βουνό (επανάσταση) κι η διδακτορία των τραπεζών της ΕΕ.

Κι αρχίσαν τον επικοινωνιακό λιθοβολισμό της, όλα τα καθεστωτικά μ.μ.ε με τα τσιράκια τους. Άλλος την είδε σαν τον Στάλιν, άλλος σαν τον Τρότσκι κι άλλος σαν μαρξιστική βιβλιοθήκη, που δεν θα πρέπει να μιλάει όπως σκέφτεται, αλλά μόνο καθ΄ υπαγόρευση και ''κατά τας γραφάς''.

Τους πείραξαν λοιπόν, οι δυο απαγορευμένες λέξεις, αλλά κυρίως πως αυτά δεν πρέπει να τα λένε δημόσια καλλιτέχνες με τόση μεγάλη δημοφιλία (ειδικά στη νέα γενιά).
 

Εντέλει η τραγουδίστρια Νατάσσα Μποφίλιου στο πολιτικό μέρος της συνέντευξής της και παρά τις όποιες δευτερεύουσες αντιφάσεις της, (δεν το κατακρίνω, εξάλλου όλες οι μεταβατικές εποχές είναι αντικειμενικά αντιφατικές, απλά το αναφέρω, όπως κι ίδια στην απάντησή της) κατάφερε να περάσει το πρωτεύον, που έχει αξία όση ''ένα μέτρο κινήματος'',δηλαδή πολλαπλάσια ''από μια ντουζίνα προγράμματα'',όπως έλεγε ο Λένιν.

*τζουτζές: νάνος γελωτοποιός του βασιλιά