Οι «Βάτραχοι» του Αριστοφάνη γέμισαν το θέατρο «Μίκης Θεοδωράκης»(ΦΩΤΟ)

>> Ανακοίνωση από το Διεθνές Κέντρο Παιδείας και Πολιτισμού «Ιωνία»

Το επιτυχημένο Φεστιβάλ «ΙΩΝΙΑ» 2018 αποχαιρέτησε το καλοκαίρι, με τη θεατρική παράσταση «Βάτραχοι» του Αριστοφάνη, στο κατάμεστο θέατρο «Μίκης Θεοδωράκης», το Σάββατο 1 Σεπτεμβρίου.  Για δεύτερη φορά, μέσα σε ένα καλοκαίρι, το Φεστιβάλ «ΙΩΝΙΑ» έδωσε την ευκαιρία στο χιώτικο κοινό να παρακολουθήσει ένα αριστούργημα της αρχαίας ελληνικής δραματουργίας  και εκείνο ανταποκρίθηκε γεμίζοντας ασφυκτικά το θέατρο.

Τέσσερις μεγάλοι ηθοποιοί που έχουν μεγαλουργήσει στο καλλιτεχνικό στερέωμα, ο Λάκης Λαζόπουλος, η Σοφία Φιλιππίδου, ο Δημήτρης Πιατάς, ο Αντώνης Καφετζόπουλος, ένωσαν τις δυνάμεις τους και αναμετρήθηκαν με μία από τις σημαντικότερες κωμωδίες του Αριστοφάνη. Το αποτέλεσμα εντυπωσιακό και επιβεβαίωσε για ακόμη μία φορά πως το αρχαίο θέατρο παραμένει ζωντανό.  

Ο Διόνυσος (Σοφία Φιλιππίδου) αποφασίζει να κατέβει στον Κάτω Κόσμο, ως Ηρακλής, για να φέρει πίσω τον Ευριπίδη, που ευελπιστεί πως θα σώσει την πόλη, από την παρακμή. Πριν ξεκινήσει το ταξίδι του, μαζί με το δούλο του (Λάκη Λαζόπουλο), επισκέπτεται τον Ηρακλή (Δημήτρη Πιατά) για να πληροφορηθεί, σχετικά με τη διαδρομή που πρέπει να ακολουθήσουν.  Οι περιπέτειές τους, έως ότου συναντήσουν τον Ευριπίδη (Λάκη Λαζόπουλο), αποκαλύπτουν τη δειλία του θεού Διονύσου, ο οποίος φτάνει στο σημείο να αρνηθεί τη θεϊκή του φύση και να αλλάξει ρόλο, με το δούλο, όταν κινδυνεύει η ζωή του, αμέσως, όμως, μόλις διαφεύγει τον κίνδυνο γίνεται και πάλι ο μεγάλος ήρωας, Ηρακλής.

Αστείοι διάλογοι ξετυλίγουν την ανθρώπινη πλευρά του θεού κάνοντάς μας να βλέπουμε στο πρόσωπό του τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας ή και τον εαυτό μας. Ακόμη και ο Αιακός (Δημήτρης Πιατάς) μπερδεύεται και τείνει να πιστεύει πως ο πραγματικός θεός είναι ο δούλος. Ο Διόνυσος, μετά από πολλά ευτράπελα, βρίσκει τον Ευριπίδη να συγκρούεται με τον Αισχύλο, για το θρόνο της τραγωδίας και ο θεός αποφασίζει να γίνει κριτής σε μια αναμέτρηση των δύο κολοσσών του είδους, ώστε να αναδείξει το νικητή, τον οποίο θα πάρει μαζί του στην πόλη.

Ο αγώνας λόγων που διαδραματίζεται μπροστά στα μάτια των θεατών, ανάμεσα στον Ευριπίδη (Λάκη Λαζόπουλο) και τον Αισχύλο (Αντώνη Καφετζόπουλο), επί της ουσίας είναι μια αναμέτρηση μεταξύ της νέας και της παλιάς τάξης πραγμάτων, του νεωτερισμού και της παράδοσης. Δεδομένης μάλιστα της παιδευτικής αξίας του θεάτρου και του λόγου γενικότερα, η αντιπαράθεση προσλαμβάνει και διαστάσεις σύγκρουσης του νέου τρόπου διαπαιδαγώγησης που κατευθύνει στο σκεπτικισμό και τον προβληματισμό, με εκπρόσωπο τον Ευριπίδη, και του παραδοσιακού τρόπου διαπαιδαγώγησης, που γαλουχεί τους νέους με τις παραδεδομένες αξίες, των οποίων θεματοφύλακας είναι ο Αισχύλος. Ο Διόνυσος αναδεικνύει νικητή τον Αισχύλο, καθώς παρουσιάζεται εγγυητής της ανάκαμψης του ηρωικού πνεύματος των πολιτών της Αθήνας και γενικότερα της αίγλης της πόλης που θεμελιωνόταν στις αξίες των προγόνων.

Στυλοβάτες της θεατρικής παράστασης είναι οι ηθοποιοί και οι μουσικοί που απαρτίζουν το χορό. Τα σώματα και οι φωνές τους έγιναν ο καμβάς πάνω στον οποίο ο σκηνοθέτης Κώστας Φιλίππογλου σχεδίασε μια άρτια θεατρική παράσταση. Το απαράμιλλο ταλέντο των πρωταγωνιστών, έδωσε σάρκα και οστά στο κείμενο του Αριστοφάνη,  του οποίου την απόδοση στα νέα ελληνικά έκανε ο Γιώργος Μπλάνας. Χωρίς καμία προσπάθεια εντυπωσιασμού ή περιττό στόμφο το έργο «Βάτραχοι» μίλησε στις ψυχές όλων μας και παρακολουθήσαμε ενεοί πώς μια αρχαία κωμωδία παραμένει τόσο επίκαιρη.

Ο πολιτισμός ήταν, είναι και θα είναι η λύση. Σε μια γλίσχρα πνευματικά και πολιτιστικά εποχή, όπως είναι και η σύγχρονη, η απόφαση του Διονύσου να στραφεί στην τέχνη και να ζητήσει από τους ανθρώπους που την υπηρετούν με αφοσίωση και εντιμότητα να σώσουν την Αθήνα που κινδυνεύει  μπορεί και πρέπει να μας διδάξει.

Η παράσταση έκλεισε με το Λάκη Λαζόπουλο να συγχαίρει το Διεθνές Κέντρο Παιδείας και Πολιτισμού «ΙΩΝΙΑ» για τη διοργάνωση του Φεστιβάλ «ΙΩΝΙΑ», καθώς, όπως είπε, τα άκρα της χώρας μας πρέπει να φέγγουν ως φάροι πολιτισμού, προκειμένου να εξέλθουμε από το ζοφερό παρόν της κρίσης και της παρακμής.