Ο θνησιγενής ΕΟΠΥΥ και τα όρια της πελατειακής λογικής Μουσουρούλη

Αυτές τις μέρες οι πολίτες βιώνουν με δραματικό τρόπο την πλήρη κατάρρευση όλου του δημόσιου συστήματος ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Βρίσκονται αντιμέτωποι με το απάνθρωπο και αναξιοπρεπές δίλλημα «ή έχεις λεφτά ή μένεις χωρίς φάρμακα και ιατρική φροντίδα». Η απόγνωση των ασθενών μπροστά στη στέρηση των φαρμάκων, ιδιαίτερα όσων πάσχουν από σοβαρές παθήσεις, δοκιμάζει σκληρά τις αντοχές και τις ανοχές της κοινωνίας. Είναι η πιο τραγική απόδειξη της χρεοκοπίας των μνημονιακών μέτρων και της κοινωνικής βαρβαρότητας που εδραιώνεται μέρα με τη μέρα στη χώρα. Η άμεση χρηματοδότηση του ΕΟΠΥΥ, με ανακατανομή πόρων από τον κρατικό προϋπολογισμό, είναι επιβεβλημένη. Δεν φτάνει, όμως, όταν το 30% του πληθυσμού είναι τελείως ανασφάλιστοι και δεν έχουν πρόσβαση στις δημόσιες υπηρεσίες Υγείας.

Υποτίθεται ότι το πρόβλημα των μεγάλων οφειλών στους φαρμακοποιούς του νησιού και της λειτουργείας του ΕΟΠΥΥ γενικότερα είχε λυθεί στα τέλη Ιουνίου, όταν ο υπουργός ναυτιλίας κ. Μουσουρούλης με παρέμβαση του στα θέματα υγείας εξασφάλισε πιστώσεις. 

Να όμως που οι φαρμακοποιοί της Χίου βρίσκονται και πάλι σε κινητοποιήσεις, να που κάτοικοι του νησιού δεν έχουν και πάλι απόλυτα αναγκαία φάρμακα. Ενώ, ταυτόχρονα, σε τροχιά απόλυτα δικαιολογημένων κινητοποιήσεων έχει εισέλθει το σύνολο των εργαζομένων στο σύστημα της δημόσιας ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Όπως εξηγήσαμε από την αρχή ως ΣΥΡΙΖΑ, το πρόβλημα του ΕΟΠΥΥ είναι δομικό. Δεν χρειάστηκε να περάσουν παρά ελάχιστες εβδομάδες για να αποδειχθεί ότι τα προβλήματα του ΕΟΠΥΥ τοπικά  στη Χίο αλλά και κεντρικά δεν λύνονται με την αναπαραγωγή κομματοκρατικών λογικών πελατειακού τύπου από τον Μουσουρούλη και τους άλλους μνημονιακούς υπουργούς. 

Χρειάζεται μια απόλυτη αλλαγή πολιτικής.Για τον ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ αυτό που χρειάζεται σήμερα, ως ύψιστη πολιτική προτεραιότητα, είναι η κάλυψη των αναγκών σε ιατρική περίθαλψη και φάρμακα όλων των ανθρώπων, ανεξάρτητα από την εισοδηματική, την εργασιακή ή την ασφαλιστική τους κατάσταση. Γιατί δεν μπορεί να υπάρξει κανενός είδους «σωτηρία» της χώρας χωρίς τη διασφάλιση του βασικότερου ανθρώπινου δικαιώματος, του δικαιώματος σε ισότιμη και αξιοπρεπή περίθαλψη την ώρα της αρρώστιας και του κινδύνου για τη ζωή.