Ο πολυτιμότερος πολιτικός χώρος τούτη την ώρα

>> Tου Νικ. Δαν. Γεωργούλη

Μέρες και τούτες. Ξεκίνησε με το γάλα, ξίνισε ώσπου να βρουν λύση και έκλεισε με τον Μπαλτάκο να βάζει φωτιά στα μπατζάκια του Σαμαρά. Βέβαια το μεγάλο γεγονός ήταν η έξοδος στις αγορές, που σημαίνει κατά κάποιο τρόπο απαλλαγή από μνημόνια.

Εγώ όμως κόλλησα στο Γιώργο που δεν ψήφισε εκείνο το βράδυ.

Κρίμα για τον Γιώργο, έχασε μια ιστορική ευκαιρία. Αν ήταν άλλος θα ανέβαινε στο βήμα της Βουλής, και θα επιχειρηματολογούσε τώρα που η πολιτική του δικαιώνεται παρά τα λάθη της.

- Τώρα που αποδείχθηκε ότι άλλος δρόμος δεν υπήρχε.

- Τώρα που κατάλαβε κι ο τελευταίος Έλληνας πολίτης ότι οι «οίκοι» δεν δανείζουν χρεωκοπημένες οικονομίες.

- Τώρα που οι πάντες παραδέχονται, ότι το αιματηρό για το λαό πλεόνασμα, προήλθε από την εφαρμογή του μνημονίου.

Αυτού του μνημονίου, που ο άλλοτε αντιμνημονιακός Σαμαράς συνέχισε, έχοντας την αμέριστη στήριξη του ΠΑΣΟΚ. Στήριξη που όταν του ζητήθηκε από το ΠΑΣΟΚ,  αρνήθηκε. Σήμερα ικανοποιημένος και ευτυχής κάθεται πάνω στις δάφνες. Ο άλλος εταίρος της Κυβέρνησης που σήκωσε και το μεγαλύτερο βάρος, βρίσκεται σε δίνη. Σαν την Ελλάδα τότε, που ενώ τελείωσε ο πόλεμος αντί να καθίσει στο τραπέζι με τους νικητές, άρχισε εμφύλιο.

 Έχασε ο Γιώργος την ευκαιρία μα το χειρότερο είναι ότι ο κόσμος κουράστηκε να συγχωρεί τα καπρίτσια τους.

Το Μνημόνιο τέλειωσε, αλλά η προσπάθεια συνεχίζεται. Τώρα θα πρέπει να ακολουθούμε τους κανόνες που ισχύουν για όλους, αν θέλουμε να ανήκομε στην παρέα των Ευρωπαίων. Αν πάλι δεν θέλομε, ιδού ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει το δρόμο.     

Η μεταμνημονιακή Ελλάδα δεν πρέπει να έχει καμιά σχέση με την παλιά. Το κακό όμως είναι ότι υπάρχουν πολιτικοί που δεν διδάχθηκαν τίποτα. Όπως μπήκαν στην κρίση, έτσι βγαίνουν. Αν τους δοθεί ευκαιρία,  κινδυνεύομε με πισωγύρισμα.

Βέβαια σ΄ αυτούς δεν συμπεριλαμβάνονται όσοι σήκωσαν συνειδητά στις πλάτες τους το βάρος της ευθύνης, με ψυχικό κόστος, μας έβγαλαν στο ξέφωτο. Πίστεψαν ότι κάνουν το σωστό, μαζί και η πλειονότητα του Ελληνικού Λαού, με πρωτοφανή ωριμότητα.

Μεταξύ αυτών κι ο δικός μας, ο Κώστας Τριαντάφυλλος, δίχως ένοχο παρελθόν, έμεινε όρθιος. Δεν απαρνήθηκε την ιστορία της παράταξης. Αθόρυβα, με σεμνότητα και αξιοπρέπεια μας αντιπροσώπευσε επάξια με κύρος και σοβαρότητα, σε αντίθεση με άλλους που ενώ επί χρόνια διαμόρφωναν την πολιτική της χώρας, χορτασμένοι από αξιώματα κλπ. έγιναν ριψάσπιδες. Από ένστικτο εγκατέλειψαν το χώρο που τους ανάθρεψε, για να βοσκίσουν σε άλλα λιβάδια.

Τελειώνω με ένα απόσπασμα από την «Καθημερινή της Κυριακής» που μου έφερε ένας φίλος να διαβάσω. Ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος μόνο συμπάθεια δεν τρέφει στο ΠΑΣΟΚ και Βενιζέλο, γι αυτό το κείμενο αποκτά ξεχωριστό ενδιαφέρον. 

Τίτλος «Ο πολυτιμότερος άνθρωπος τούτη την ώρα» 

«. . . Όλα αυτά σημαίνουν ότι η Κεντροδεξιά είναι υποχρεωμένη να φροντίσει για την επιβίωση της Κεντροαριστεράς. Αυτό το πράγμα που ακούει στο όνομα «Ελιά» πρέπει να σταθεροποιηθεί. Να πω και κάτι τολμηρότερο, που δεν φανταζόμουν εύκολα ότι θα ερχόταν η στιγμή να το πω. Η «Ελιά» αξίζει κιόλας να σταθεροποιηθεί. Αξίζει, διότι ποτέ δεν περίμενα ότι θα ακούσω έναν πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, αυτού του ΠΑΣΟΚ έστω, να εξυμνεί το αλάθητο κριτήριο των αγορών. Και όμως, συνέβη. Και επειδή εγώ τόσο καιρό έσκουζα υπέρ της επικράτησης του ρεαλισμού, είναι αδύνατο να μην αναγνωρίσω τη στάση του Βενιζέλου. Δεν λησμονώ, βέβαια, πόσες φορές έχω γράψει ότι ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είναι ίσως ο πιο αντιπαθητικός πολιτικός. Και λοιπόν; Το συναίσθημα υποτάσσεται στη λογική. Τούτη την ώρα, συμβαίνει αυτός να είναι ο πιο πολύτιμος άνθρωπος στην πολιτική εξίσωση.

Και καταλήγω με τον επίλογο. Είναι δυνατόν το ίδιο το πρόβλημα να περιέχει τη λύση του; Το ερώτημα αυτό έχει τεθεί κατ’ επανάληψη. Για πρώτη φορά, νομίζω ότι διαφαίνεται μια θετική απάντηση: ναι, είναι δυνατόν. Γι’ αυτό, εγώ στηρίζω Σαμαρά και Βενιζέλο και εύχομαι να μην κάνω λάθος...»

Το ΠΑΣΟΚ πρώτα και πάνω από όλα απέδειξε τον πατριωτικό του χαρακτήρα.  Εγγυάται  τη σταθερότητα. Κι αν τώρα συνεργάζεται με τη δεξιά το κάνει για λόγους εθνικής ανάγκης. Κρίμα που δεν συμπορεύτηκαν και άλλες κεντροαριστερές δυνάμεις, όλα θα ήταν πιο εύκολα.

Γι αυτό ο προοδευτικός αυτός χώρος πρέπει να στηριχθεί στις εκλογές που έρχονται, για το καλό του τόπο  και του λαού.