Ο Ανδρέας που γνώρισα

>> Του Αριστείδη Ζαννίκου

Ο λόγος για τον Ανδρέα Στυλ. Αξιωτάκη. Τον άξιο της Μικρασιατικής μνήμης και ιδέας. Τον υπηρέτη του Θείου Λόγου και τον σωστό παιδαγωγό. Τον σκαπανέα της Εθνικής Ιστορικής μνήμης και τον θεράποντα του Χιακού πολιτισμού. Τον αγαπητό και σεβαστό από όλους “κύριο Αξιωτάκη”.

Ευτύχησα να τον γνωρίσω στα πρώτα Μεταπολιτευτικά χρόνια όταν, με το ένα πόδι πατούσε σταθερά στα πονεμένα δρομάκια του Βαρβασίου οικοδομώντας εκεί, πέτρα την πέτρα, λόγο το λόγο, το “ΦΑΡΟ” του και με το άλλο ρίζωνε στον αρμυροποτισμένο Βροντάδο απ' όπου η αγαπημένη του σύζυγος.

Τον έζησα ως Γραμματέας της ΠΕΚΕΒ στην οποία πρόσφερε πολύτιμες υπηρεσίες ως μέλος του Συμβουλίου της υπό την μοναδική, άξια Προεδρία του αείμνηστου γιατρού Κώστα Ξενιού.

Στα μάτια μου-και πιστεύω ότι δεν σφάλω- ο Ξενιός και ο Ανδρέας είχαν πολλά κοινά:

Οραματιστές και οι δυό μεγάλων και σπουδαίων στόχων, τους επεδίωκαν μεθοδικά, επίμονα, αποτελεσματικά χωρίς να παραλείπουν να “κυνηγούν” την μικρή-για άλλους ασήμαντη-λεπτομέρεια που αν χαθεί, χάνεται και το καλό αποτέλεσμα.

Άριστοι χειριστές του προφορικού και γραπτού λόγου και οι δύο, διέθεταν την σπάνια ικανότητα να μεταλαμπαδεύουν την προσωπική εσωτερική δημιουργική φλόγα στους γύρω τους και νατους στρατεύουν στους κοινούς αγώνες.

Άνθρωποι με αρχές και αδιαπραγμάτευτα πιστεύω, με οράματα και θάρρος γνώμης που, αδίστακτα αλλά ευπρεπώς, διατύπωναν δημόσια.

Και οι δύο, ευνοήθηκαν από την τύχη η οποία “επέλεξε” να θέσει δίπλα τους, ως συζύγους, γυναίκες ισάξιες αυτών. Η κυρία Χαρίκλεια Ξενιού το γένος Παπάδη και η αγαπητή Ξανθή  Αξιωτάκη το γένος Βασιλάκη, με τη στάση ζωής και τη δράση τους πιστοποίησαν την ισχύ της ρήσης ότι, δίπλα σε κάθε σπουδαίο άνδρα συνήθως βρίσκεται μια σπουδαία γυναίκα.

Με τον αείμνηστο Ανδρέα είχα τη χαρά να συνεργασθώ ξανά την περίοδο 1991-1998 όταν, ως Δήμαρχος Ομηρούπολης, έτυχα της πλήρους στήριξής του στην προσπάθεια αναστήλωσης, διάσωσης και ανάδειξης του Αναβάτου ως Εθνικού Μνημείου, ιδέα για την οποίαν ο ίδιος πρωτοπόρησε.

Το άγγελμα του θανάτου του με βρίσκει καθηλωμένο στο σπίτι για λόγους υγείας.

Τον αποχαιρετώ με τούτο το κείμενο το οποίο αφιερώνω στη μνήμη του.

Στους δικούς του, τους πολύ κοντινούς  αλλά και τους αμέτρητους μακρινούς, απευθύνω τα συλλυπητήριά μου. Ας είναι η μνήμη του αιωνία.

Η Χίος, στην οποία πρόσφερε πολλά και σημαντικά, θα τον θυμάται πάντα.