Το ΚΚΕ και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ

>> Του Κ. Α. Ναυπλιώτη

Δεν έχω σκοπό ούτε και υπάρχει λόγος τούτη την ώρα να αναφερθεί κανείς στις

άλλοτε ιδεολογικές διαμάχες τού αριστερού χώρου που ταλαιπώρησαν την Αριστερά

και έδωσαν τροφή στους ιδεολογικούς της αντιπάλους.

Το να ακούει όμως κανείς –έστω και προεκλογικά- από «πρώην συντρόφους» πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το ίδιο με τη ΝΔ, αυτό ας μου επιτρέψετε να πω, πως δεν…αντέχεται.

Οφείλει να παρατηρήσει κανείς εξ’ αρχής, πως το κόμμα που κάποτε ενέπνευσε τον Λαό μας και αγωνίστηκε για τα δίκαια των λαϊκών τάξεων και της πατρίδας, δυστυχώς σήμερα έχει απομείνει ένα γκρουπούσκουλο – όπως χαρακτήριζαν κάποτε την ανανεωτική πτέρυγα του κόμματος οι γνήσιοι εκφραστές του δογματισμού της Σταλινικής πτέρυγας του κόμματος. Όμως ας μείνουμε εδώ γιατί η ιστορία ως υπέρτατος κριτής έχει αποφανθεί με την κατάρρευση των λεγόμενων πρώην Σοσιαλιστικών καθεστώτων, που σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του «κόμματος της εργατικής τάξης» βρίσκονταν στον προθάλαμο του…Κομουνισμού!!!

Χωρίς να θέλω να αντιπαρατεθώ ή να πείσω όσους ακόμα πιστεύουν σ’ αυτό το κόμμα- εξ’ άλλου αυτό θα ήταν μάταιος κόπος- θα εκφράσω λίγες απορίες, όχι μόνο των αριστερών, αλλά και πολιτών που δεν έχουν σχέση με τον χώρο αυτό.

Πρώτα να μας πει το κόμμα αυτό τί παραπάνω κάνει από άλλα κόμματα και οργανώσεις τής Αριστεράς. Μπορεί η άρνηση να είναι μια θέση, όμως είναι ανάγκη να την αιτιολογήσει κανείς και πολύ περισσότερο ένα κόμμα που θέλει να λέγεται αριστερό και μάλιστα όταν αγωνίζεται μέσα σε Καπιταλιστικές συνθήκες για την ανατροπή του (όπως λέει). Πού δικαιώθηκε το ΚΚΕ για να νοιώθουν τα στελέχη του και τα μέλη του τόσο υπερήφανα, όταν η τακτική που πρέπει να ακολουθήσει ένα κόμμα, δεν είναι ευθεία, και ιδιαίτερα μέσα σε Καπιταλιστικές συνθήκες και κυριαρχίας του Κεφαλαίου. Η αριστερή λογική λέει, πως οι πραγματικοί αγωνιστές δεν είναι αυτοί που ισχυρίζονται ότι είναι οι μόνοι συνεπείς υποστηρικτές των λαϊκών συμφερόντων, ή οι μόνοι εκπρόσωποι της εργατικής τάξης. Αλλά αυτοί που αγωνίζονται μέσα σε συνθήκες καπιταλιστικές βήμα- βήμα να διαμορφώσουν οι εργαζόμενοι συνθήκες που θα βελτιώνουν τη ζωή τους. Το να πιστεύει κανείς πως οι μικροβελτιώσεις δεν λύνουν το πρόβλημα, είναι σαν να περιμένουμε να αλλάξει το σύστημα και να πάρουμε την εξουσία και όλα λυθούν δια μαγείας, μια και τα υπόλοιπα θα είναι εύκολα. Τέτοια πλάνη!

Και αυτό –υποθέτω- γιατί θα βρίσκεται το μοναδικό κόμμα στην κυβέρνηση ως γνήσιος υπερασπιστής των λαϊκών συμφερόντων. Όμως οι μεγάλες αλλαγές γίνονται αλλιώς και πάντα με τη συμμετοχή των εργαζομένων. Αν περιμένουμε να έρθει το ΚΚΕ μόνο του στην κυβέρνηση, αυτό ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΠΟΤΕ αφ’ ενός γιατί σήμερα δεν ευνοούν οι συνθήκες, αλλά και όταν κάποτε αυτές ήταν ευνοϊκές, αυτό δεν έγινε, γιατί οι επαναστάσεις προκύπτουν μέσα από μακροχρόνιες διαδικασίες και συμμαχίες «αναγκαία και ανεξάρτητα από τη θέληση των ανθρώπων» όπως λέει κάπου ο Μαρξ και όχι επειδή κάποιοι πιστεύουν ότι είναι εκφραστές της εργατικής τάξης.  Αυτό όχι μόνο δεν λέει τίποτα στους σκεπτόμενους πολίτες, αλλά λειτουργεί αρνητικά, και μόνο αρνητικά σχόλια μπορεί να επιφέρει. Όμως απ’ ότι φαίνεται αυτά δεν απασχολούν σήμερα ούτε τους πολίτες ούτε και το σύστημα που πλέον δεν ανησυχεί για την γνησιότητα των λόγων που επαναλαμβάνονται από το 1917 μέχρι σήμερα!

Στα πολλά που μπορεί κανείς να προσθέσει στην εσκεμμένα, όχι μόνο λάθος αλλά και προκλητική πολιτική τακτική του ΚΚΕ, να προσθέσουμε ακόμα: ότι η πολιτική που ακολουθεί όχι μόνο δεν βοηθά το λαό μας, παρά μόνο βάζει φρένο σε κάθε επιτυχία των εργαζομένων χαρακτηρίζοντάς την ακόμα και σαν παραπλάνηση του συστήματος για να ξεγελάσει τους εργαζόμενους και να μονιμοποιήσει την κυριαρχία του!

Η πολιτική τού όλα ή τίποτα που ακολουθεί το κόμμα αυτό, απέτυχε και οδήγησε σε θρήνους και απογοητεύσεις το εργατικό κίνημα.

Ο αγώνας υπέρ των φτωχών και των αδικημένων δεν πρέπει να περιμένει την κατάληψη της εξουσίας από κάποιους μοναδικούς και «γνήσιους εκπροσώπους του λαού». Γι’ αυτό και τα κόμματα που έχουν έστω και ανομολόγητο στόχο τη βίαιη ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος, δρουν ανασταλτικά σε κάθε προσπάθεια βελτίωσης της ζωής του λαού, των δικαιωμάτων του, την αύξηση των ελευθεριών του μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα, προσδοκώντας τη Δευτέρα παρουσία για να κάνουν πράξη αυτά που επαγγέλλονται.

Τέλος δεν πρέπει να μας διαφεύγει πως η ορθότητα των ιδεών κρίνεται και από τον ρεαλισμό, αλλά και από το εάν αυτές είναι ρεαλιστικές και εφαρμόσιμες∙ αλλιώς αποτυχαίνουν. Γι’ αυτό ο φιλόσοφος Κώστας Αξελός δίνει τον τίτλο σε ένα έργο του «ο Μάρξ στοχαστής της τεχνικής».

Για να είναι λοιπόν προοδευτική μια κυβέρνηση χρειάζεται «τεχνική». Δηλ. τρόπος να εμπνεύσει εμπιστοσύνη στους εργαζόμενους και στο λαό, και όχι να πάρει εύσημα προοδευτικότητας από ανθρώπους που αυτοαναγορεύονται γνήσιοι υπερασπιστές των λαϊκών συμφερόντων ή ακόμα και από αντίθετους ιδεολογικά για τη σταθερότητα των απόψεών τους. Πράγμα όμως που δεν φαίνεται από το 5% των ψήφων∙ μια και η ψήφος είναι το μοναδικό κριτήριο για την άνοδο ενός κόμματος στην εξουσία την στιγμή που έχουν ηττηθεί όλα τα «σοσιαλιστικά» καθεστώτα και προς το παρόν δεν διαφαίνεται άλλος τρόπος κατάκτησης της εξουσίας παρά μόνο οι «αστικές» εκλογές.

                                                                                      knafpl@hotmail.com