Καπετάν ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΠΑΤΡΩΝΑΣ φωτεινό παράδειγμα “καλού ΣΑΜΑΡΕΙΤΗ”

>> Του Αριστείδη Ζαννίκου

Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που μπορεί κάποιος να εντοπίσει και να προβάλει ως παραδείγματα   “καλών Σαμαρειτών”.

Φανερά αλλά και κρυφά, ειδικά σε περιόδους κρίσεων όπως η σημερινή, συνάνθρωποί μας, υπακούοντας σε εσωτερική παρόρμηση, προσφέρουν κάθε είδους βοήθεια σε γνωστούς ή άγνωστους πάσχοντες. Οι πράξεις τους έχουν το γνώρισμα και τη σφραγίδα της ανιδιοτελούς προσφοράς η οποία δεν επιδιώκει ούτε αναμένει αντιπροσφορά. Αρκείται στην εσωτερική ικανοποίηση που συνεπάγεται η ίδια  η πράξη της προσφοράς.

Τούτους τους δύσκολους καιρούς που τα ανθρώπινα δράματα πλήθυναν τόσο ώστε να θυμίζουν πολεμική τραγωδία, η ύπαρξη “καλών Σαμαρειτών” γίνεται καθημερινά ορατή, παραδειγματίζει και πιστοποιεί ότι “η ανθρωπιά δεν χάθηκε”.

Η απαρίθμηση και αναφορά σε συγκεκριμένες θεάρεστες δράσεις της Εκκλησίας, της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, του Ερυθρού Σταυρού, διαφόρων Σωματείων, επαγγελματικών ομάδων αλλά και μεμονωμένων πολιτών, θα απαιτούσε αρκετό χώρο και ταυτόχρονα θα κινδύνευε να αγνοήσει αθέλητα κάποιες αφανείς περιπτώσεις.

Αν σήμερα επιλέγω συνειδητά να αναφερθώ σε συγκεκριμένο παράδειγμα είναι διότι τούτο ανάγεται στο παρελθόν και επειδή ο “καλός Σαμαρείτης” έχει αποβιώσει προ πολλών ετών.

Ο αείμνηστος καπετάν Διονύσης Πατρώνας γέννημα θρέμμα του Βροντάδου, ήταν το μεγαλύτερο παιδί του ζεύγους Κωστή Πατρώνα και Μαριγώς το γένος Παπαλά, είχε δε αδέλφια τους Μιχάλη, Ελένη και Γιάννη.

Παντρεύτηκε την, επίσης αείμνηστη, Ξανθίππη Παλαιούδη με την οποίαν απέκτησαν και ανέθρεψαν, την Αλεξάνδρα, μετέπειτα σύζυγο του αείμνηστου πλοιάρχου και τ. Δημάρχου Ανέμωνα Λεωνίδα Σταμούλη.

Ο Διονύσης, από μικρός-κατά τις διηγήσεις όσων τον γνώρισαν- έδειχνε ότι είναι ένα ευαίσθητο και πονόψυχο παιδί. Χαρακτηριστικό είναι το εξής περιστατικό:

-' Ενα βράδυ επέστρεψε στο σπίτι ξυπόλητος. Στην εύλογη απορία της μητέρας “πού είναι Διονύση τα παπούτσια σου;” η απάντηση ήλθε αβίαστη και φυσική:

-“Στο δρόμο είδα ξυπόλητο ένα φτωχό παιδάκι, το λυπήθηκα και του τα έδωσα. Καλέ μαμά, εγώ έχω και άλλο ζευγάρι.Αυτό δεν είχε καθόλου παπούτσια!!”.

'Απειρες είναι ακόμη και σήμερα οι διηγήσεις ναυτικών, συγγενών, γειτόνων και φίλων του για τις, συνήθως κρυφές, φιλεύσπλαχνες πρακτικές του μετέπειτα καπετάν Διονύση.

Η εντολή στη σύζυγό του Ξανθίππη ήταν π.χ.ότι, αν επρόκειτο να δώσει μεταχειρισμένα παπούτσια του σε κάποιο φτωχό, πρώτα έπρεπε να τα πάει στον τσαγκάρη για ριζική επιδιόρθωση!

Κάποτε και ενώ η πολύχρονη ναυτιλιακή κρίση του 1957 είχε γονατίσει οικονομικά τους τότε ναυτικούς μας, ο ξέμπαρκος καπετάν Διονύσης πήγε στον αδελφό του, επίσης ξέμπαρκο μηχανικό, Μιχάλη και του ζήτησε δανεικά. Στην απορία του αείμνηστου μαστρο Μιχάλη γιατί ξέμεινε τελείως από λεφτά, η απάντηση που έλαβε ήταν πρωτάκουστη και άκρως αφοπλιστική:

-Δεν τα θέλω για μένα βρε αδερφέ. Τα θέλω για τις φτωχές φαμίλιες στις οποίες κάθε μήνα δίνω ένα μικρό βοήθημα, Δεν μπορώ τώρα να τους πω ότι, λόγω κρίσης, τους κόβω τη βοήθεια. Άλλωστε εγώ, αργά ή γρήγορα, θα μπαρκάρω και θα έχω ένα καλούτσικο μισθό. Αυτοί όμως οι φουκαράδες θα συνεχίσουν να πεινούν!!

Αυτός ήταν ο αφανής “καλός Σαμαρείτης”, ο άξιος και ικανός καπετάν Διονύσης Πατρώνας, ο οποίος τον Απρίλιο του 1964, σε ηλικία 68 ετών, άφησε την τελευταία του πνοή ΕΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ σε λίμπερτυ που βρισκόταν στο Βανκούβερ του Καναδά.

Για την πλοιαρχική του δεινότητα έχουν να διηγηθούν πολλά όσοι τον γνώρισαν στα καράβια. Εν τούτοις, συχνά άλλαζε Εταιρεία διότι, κατά που έλεγαν οι υπεύθυνοι των Γραφείων, “ήταν χουβαρδάς έως σπάταλος στο φαΐ των πληρωμάτων”. Στους διοικούντες των Ναυτιλιακών Γραφείων δεν χαριζόταν καθόλου. Όταν κάποτε, κάποιος του είπε ότι πρέπει να κάνει λίγη οικονομία στο φαγητό, η απάντηση που έλαβε ήταν απότομη και αντρίκια:

-“Να κάμεις οικονομία στο σπιτικό σου. Εγώ οικονομία στα πληρώματά μου δεν κάμνω”.

Από φίλο ναυτικό που έκανε μαζί του, έχω ακούσει και τούτο το περιστατικό.

Είχαν πέσει σε σφοδρή κακοκαιρία. Ο καπετάν Διονύσης, λογικά φερόμενος, έκοψε την ταχύτητα του λίμπερτυ. Η καθυστέρηση ενόχλησε τους παρατρεχάμενους του Γραφείου που του τηλεγράφησαν: 

-“Απορούμε για καθυστέρηση και μειωμένη ταχύτητα”.

Και ο καπετάν Διονύσης απάντησε λιτά και ξερά:

-“Απορώ γιατί απορείτε”.

Αυτός ήταν σε αδρές γραμμές ο “καλός Σαμαρείτης” και άξιος πλοίαρχος Διονύσης Κ. Πατρώνας στη μνήμη του οποίου αφιερώνω τούτο το σημείωμα ως ελάχιστο φόρο τιμής ευχόμενος, αν γίνεται, να του μοιάσουμε έστω λίγο