Η λάγνα γριά
>> Του Νίκου Δάνου Γεωργούλη
Μες το κατακαλόκαιρο ποιος έχει όρεξη να μιλά για πολιτική. Από Σεπτέμβρη, όρεξη να ‘χουμε. Μέχρι τότε ας αποτοξινωθούμε. Χάσαμε και την Όλγα Τρέμη από το δελτίο των οκτώ. Όλα έχουν ένα τέλος. Έτσι είναι η ζωή. Το είπε και ο ορίτζιναλ Καραμανλής «Η φύση επιτρέπει στις κοινωνίες εκείνο που αρνείται στους ανθρώπους: Την ανανέωση».
Όταν συνταξιοδοτείται ο άνθρωπος δεν έχει σοβαρή δουλειά να κάνει. Το πολύ - πολύ να ασχολείται με την κηπουρική. Άσε που κουραζόμαστε με τα παραπανήσια. Μας ενοχλούν τα πάντα, ακόμη και τα παιδιά που παίζουν. Δύσκολα τα καταφέρνουν οι γυναίκες μας αφού «ούτε να βρέχει θέλομε κι ο ήλιος μας πειράζει». Έχομε μπουχτίσει τα πάντα σε προγενέστερο χρόνο και τώρα το «ένα μας βρωμά, τ’ άλλο μας μυρίζει».
Άπειρες φορές μ’ έδιωξε ο Γυμνασιάρχης, να πάω να κόψω τα μαλλιά μου. Και στο στρατό το ίδιο πρόβλημα είχα. Μια φορά ο Διοικητής δεν άντεξε, φώναξε τον κουρέα και μου τράβηξε δυο ψαλιδιές. Πίστευε ότι έτσι θα πάω να κουρευτώ. Εγώ τις καμουφλάρισα με τσιρότο και βγήκα έξοδο. Τώρα βλέπω τα εναπομείναντα μαλλιά και γελώ με το κατάντημα, σε αντίθεση με την υπερβολική αξία που έδινα στις τρίχες μου.
Δεν έχω κήπο, το έχω ρίξει στο διάβασμα. Δε διάβαζα τον καιρό που έπρεπε, τώρα μου ήρθε η όρεξη. Το Γυμνάσιο και το Λύκειο το έβγαλα μ’ ένα τετράδιο στην κωλότσεπη. Στην άλλη είχα το «πηλίκιο».
Διαβάζοντας λοιπόν τούτες τις μέρες, έμαθα και θέλω να σας το μεταφέρω, ότι υπάρχει αντίθεση μεταξύ ισότητας και ελευθερίας στο Δημοκρατικό πολίτευμα. Αυτό, λέει, το πρόβλημα υπάρχει από την αρχαιότητα και φθάνει μέχρι τις μέρες μας. Ούτε που το φανταζόμουνα. Η απόλυτη ισότητα έρχεται σε σύγκρουση με την άλλη βασική αρχή της δημοκρατίας, την ελευθερία.
Ο Αριστοφάνης στις «Εκκλησιάζουσες», θέλοντας να το επισημάνει, το διακωμώδησε με τον δικό του αξεπέραστο τρόπο, όπου οι νέοι άνδρες είναι αναγκασμένοι να συνευρίσκονται πρώτα με τις άσχημες και γριές γυναίκες και μετά με το κορίτσι τους. Αντίστοιχα και οι νέες γυναίκες πρώτα με άσχημους άνδρες και γέρους και μετά με το αγόρι τους. Και να ο διάλογος ενός νέου και μιας γριάς: «Το να μη μπορώ να πλαγιάσω με την κοπελιά μου πριν το κάνω με γριά είναι ανυπόφορο σε άνθρωπο ελεύθερο». Για να πάρει την απάντηση από τη γριά: «Και κλαίγοντας θα το κάνεις, είναι δίκαιο σύμφωνα με το νόμο, εφ’ όσον έχουμε ισότητα και δημοκρατία».
Τη δημοκρατία επικαλείται η λάγνα γριά για να πετύχει αυτό που θέλει. Έτσι η ελευθερία καταπατείται στο όνομα της ισότητας. Το απαιτούν και το πετυχαίνουν οι ανίκανοι και άσχημοι, εις βάρος των ικανών και των ωραίων, εκμεταλλευόμενοι τους νόμους. Το καθεστώς αυτό φαίνεται αφύσικο.
Θα αναρωτηθείτε τί μου ήρθε και τα γράφω; Τίποτα το ιδιαίτερο. Απλά το μυαλό μου κάνει συνειρμούς και με ταράζει. Έβαλε αυθαίρετα στη θέση της γριάς την ΑΔΕΔΥ που τούτες τις μέρες κόπτεται να μην περάσει η αξιολόγηση.
Κάποτε ναι, ο ενθουσιασμός περίσσευε και η δημοκρατία, η ελευθερία η δικαιοσύνη έκαναν τα πρώτα βήματα. Τότε η ισότητα παρουσιάσθηκε ως μέσω για να έρθουν στο προσκήνιο καινούρια πρόσωπα, παραγκωνισμένα και αποκλεισμένα από το πολιτικό κατεστημένο. Τον καιρό εκείνο ναι, εξυπηρέτησε μια κατάσταση. Από τότε μέχρι σήμερα έχουν περάσει 33 χρόνια, χρόνος υπέρ αρκετός για διορθωτικές αλλαγές. Αλλαγές που έπρεπε να είχαν γίνει αλλά ποιός τολμούσε;
Ανεξέλεγκτα όλα, έλεγχος πουθενά και για τίποτα. Αφημένα στον πατριωτισμό και στο φιλότιμο των ολίγων. Στο όνομα της Δημοκρατίας σφάζονταν οι «εργατοπατέρες». Οι ανίκανοι απεχθάνονται τη σύγκριση σαν το διάβολο το λιβάνι. Όλοι μαζί λοιπόν, άξιοι κι ανάξιοι στο ίδιο σακί, όλοι ίδιοι και ικανοί.
Έτσι ευνοήθηκε η ασχήμια, η τεμπελιά, ο ωχαδερφισμός, η ανικανότητα, η γραφειοκρατία, η αναποτελεσματικότητα της Δημόσιας Διοίκησης. Έφθασε η ώρα τα πράγματα να τοποθετηθούν καθώς πρέπει. Ενηλικιωθήκαμε κι εμείς και η Δημοκρατία μας. Τούτες τις μέρες γιορτάζομε τα 40 χρόνια της. Ενηλικιωθήκαμε, ωριμάσαμε. Αν επιδιώκομε και απαιτούμε αξιοκρατία παντού, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να προηγηθεί η αντικειμενική και αδιαμφισβήτητη αξιολόγηση. Όλα τα υπόλοιπα είναι εκ του πονηρού.
Υ/Γ: Πριν δημοσιεύσω τούτες τις γραμμές ζήτησα τη γνώμη φίλων μου που είναι ή ήταν δημόσιοι υπάλληλοι. Όλοι ανεξαιρέτως ήταν υπέρ της αξιολόγησης με αντικειμενικότητα κι αυτό με ικανοποίησε πολύ.
- Προσθήκη νέου σχολίου
- 1656 εμφανίσεις