Η Γειτονιά των Αγγέλων απέκτησε το διανομέα της

>> Της Ευγενίας Ασλανίδη

Αν ποτέ με ρωτήσει κάποιος, πως πρέπει να είναι ένας διανομέας καθημερινής εφημερίδας,  έχω έτοιμη την απάντηση:

Σαν την Αργυρώ  Γκάγκα.  Την Αργυρώ μας, που από προχθές βρίσκεται στη γειτονιά των Αγγέλων και, το δίχως άλλο, στην υπηρεσία του Κυρίου για τη διανομή των ουράνιων ειδήσεων, γιατί αποκλείεται, όπου κι αν βρίσκεται,  να καθίσει με σταυρωμένα τα χέρια, κι ο Θεός αποκλείεται να βρει καλύτερον γι αυτή τη δουλειά…

Η Αργυρώ δεν ήταν ένας απλός διανομέας. Ήταν το πρωινό μάτι της εφημερίδας στην πόλη μας. Όλα τα παρατηρούσε, όλα τα κατέγραφε στη μνήμη της κι ερχόταν, στο τέλος της διανομής  με γεμάτη την «ατζέντα» της, σαν το, καλύτερο δημοσιογράφο…

Δεν ήταν απλή διανομή αυτό που έκανε η Αργυρώ, ήταν αποστολή. Εκείνη την είχε μετατρέψει έτσι με τον τρόπο της, καθώς φρόντιζε  πάση θυσία να φτάνει το φύλλο  στον προορισμό του.   Κι αν τύχαινε κακοκαιρία ή βροχή  προτιμούσε να βραχεί εκείνη (αμέτρητες φορές επέστρεψε μουσκεμένη ως το κόκκαλο), παρά η εφημερίδα μέσα στο ταχυδρομικό κουτί ή στο πλατύσκαλο..

Για την Αργυρώ ο συνδρομητής δεν ήταν μια ταχυδρομική διεύθυνση (τις ήξερε όλες απέξω) αλλά ένα πρόσωπο, ένας άνθρωπος  με παράπονα, επιθυμίες, προβλήματα, που μπορεί να είχαν σχέση και με την εφημερίδα.   Μας τα μετέφερε όλα και «απαιτούσε» να τα κοιτάξουμε, γιατί «με τι μούτρα θα πήγαινε την άλλη μέρα το φύλλο…»

Θα μπορούσα να μιλώ με τις ώρες, αλλά στη μικρή μας κοινωνία που όλοι ξέρουμε ποιος είναι ποιος, μάλλον δε χρειάζεται να συστήσω εγώ την Αργυρώ.  Θα σταθώ όμως σε κάτι ξεχωριστό, που την έκανε μοναδική. Στην καλοσύνη και στη γενναιοδωρία της.   Δοτική και πρόθυμη ως εκεί που δεν παίρνει άλλο, δεν είναι λίγες οι φορές που χωρίς να έχει καμία υποχρέωση και χωρίς αμοιβή βεβαίως,  είχε γίνει  «το παιδί για τα θελήματα» της εφημερίδας.

Θα ήταν άδικο να μην αναφέρω και τον αξέχαστο  σύζυγο της Μανώλη, που σε όλη αυτή τη μακρόχρονη συνεργασία της Αργυρώς με τη « Δημοκρατική»,  ήταν συμπαραστάτης….

Η «Δημοκρατική», ένα από τα πρώτα θύματα της κρίσης, που μας πλήττει ακόμα, σήμερα δεν υπάρχει. Υπάρχουμε όμως όλοι εμείς, που δουλέψαμε μαζί της, που τη γνωρίσαμε, την αγαπήσαμε, την φέρνομε ως παράδειγμα εργαζόμενου και δε θα την ξεχάσουμε ποτέ.

Ευγενία Ασλανίδη