Η αξία της γυναίκας

>> Του Κ. Α. Ναυπλιώτη

Ίσως θα ήταν περιττό να πει κανείς, έστω και να υποθέσει το αυθύπαρκτο της γυναίκας. Και γι’ αυτό δεν είναι λογικό να του περνάει καν απ’ το μυαλό οποιαδήποτε λανθασμένη - συμπληρωματική εκτίμηση γι’ αυτήν. Είναι ανάγκη όμως όχι να εκτιμηθεί, αλλά να επιβεβαιωθεί όχι μόνο η συνεισφορά της, αλλά η μοναδική και γι’ αυτό ανεκτίμητη προσφορά της στην κοινωνία και γενικά στη ζωή του ανθρώπου.
Ίσως θεωρηθεί υπερβολή να επισημάνει κανείς, πως χωρίς αυτήν δεν θα υπήρχε ζωή και ειδικότερα κοινωνία. Γι’ αυτό η γυναίκα είναι όχι μόνο η πορεία προς τη ζωή, αλλά η ίδια η ζωή.
Ίσως η δύναμη να αναφέρεται στον άνδρα. Όμως ζωή χωρίς συναίσθημα, αν δεν είναι ζούγκλα, οδηγεί στη ζούγκλα. Και για τη ζούγκλα η όποια ευθύνη της γυναίκας είναι εξαίρεση. Η γυναίκα αποτελεί όχι μόνο τη σπονδυλική στήλη της κοινωνίας, αλλά την σπονδυλική στήλη της ζωής∙ δηλαδή την ίδια τη ζωή! Και ζωή σημαίνει δημιουργία. Και δημιουργία χωρίς την αγάπη και τον έρωτα είναι αδιανόητη.

Γι’ αυτό ο σεβασμός των ανδρών προς την γυναίκα, όχι μόνο συμβάλλει, αλλά είναι αποφασιστικός παράγων για μια ομαλή κοινωνική συμβίωση.
Ο σεβασμός θα γίνει πράξη, μόνον όταν ο άνδρας ξεφύγει από την επιβητορική και γι’ αυτό κτητική αντίληψη και εκτονωτική σεξουαλική συμπεριφορά, που αλλοιώνει το αυθύπαρκτο ή αν θέλετε επιβάλλει την μονομερή ανδρική αντίληψη για την γυναίκα.
Τέλος, είναι αναγκαίο να κατανοήσουμε πως το ζήτημα της κυριαρχίας του ενός επί του άλλου απέχει από τη λογική. Η κοινωνία όχι μόνο θα επιβιώσει, αλλά και θα αποδώσει μόνο με βάση την γνώση, τη συντροφικότητα αλλά και την μοναδικότητα της γυναίκας, που βασίζεται στα ουσιαστικά και μοναδικά χαρίσματα που αυτή έχει.        
Και ένα από τα πολλά χαρίσματα, είναι η πνοή της ζωής που διακρίνεται από το sex και γίνεται πράξη με τον θεϊκό έρωτα που δημιουργεί τη ζωή, και ικανοποιεί παράλληλα με την αισθησιακή του διάσταση.

Έτσι η ζωή του ανθρώπου θα ήταν ανολοκλήρωτη και γι’ αυτό ανάπηρη χωρίς την πληρότητα που της παρέχει η γυναίκα ως πλάσμα του καλού και μοναδικού, που, δυστυχώς προσπαθεί να το προσβάλει η ανθρώπινη συμπεριφορά. 
Όμως εάν ο θάνατος οριοθετεί το τέλος της ζωής, την αρχή της ζωής την οριοθετεί η γέννηση. Και η γέννηση αποτελεί το κριτήριο για όλες τις ανθρώπινες δυνατότητες, καθώς είναι η πρώτη βεβαιότητα για το μέλλον.

Και σ’ αυτό την κυρίαρχη θέση την έχει η γυναίκα.