Χιακά πένθη - ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΡΥΣΑΝΘΟΥ ΜΠΟΥΛΑΣ
>> Γράφει ο Αριστείδης Ζαννίκος
Σχολικό έτος 1962-1963 στο Ναυτικό Λύκειο Βροντάδου.
Στην τάξη μας (Α' Λυκείου) μπαίνει ο Λυκειάρχης, αείμνηστος Γεώργιος Ι. Πιταούλης. Συνοδεύει και μας συστήνει έναν πρωτοδιόριστο καθηγητή :
- Στο εξής, φυσική θα σας κάνει ο κύριος Μιχάλης Μπουλάς που, όπως κι εγώ, είναι Βρονταδούσης, απ' τον Άγιο Γιώργη.
Ο (τότε) “στρουμπουλός” κύριος Μπουλάς, έμελε να γίνει ο αγαπημένος μας καθηγητής. Πάντα παραστατικός και εκφραστικός, με έμφυτη ικανότητα μετάδοσης γνώσεων, δίκαιος και σχετικά αυστηρός αλλά διόλου απωθητικός, με πηγαίο χιούμορ (δεν σε άφηνε ποτέ να πλήξεις), ήταν η προσωποποίηση του σωστού εκπαιδευτικού, του τέλειου λειτουργού της Παιδείας. Τον καθηγητή που σέβονται μαθητές, συνάδελφοι και συμπολίτες.
Δεν ήταν τυχαίο ότι είχε εκλεγεί Πρόεδρος του ΦΟΒ (Φιλοπρόοδος Όμιλος Βροντάδου), ότι οι συνάδελφοί του, καθηγητές της Χίου τον είχαν εκλέξει Πρόεδρο της Τοπικής Ε.Λ.Μ.Ε. και οι συνδημότες δημοτικό σύμβουλο Ομηρούπολης. Ούτε ήταν “χαριστική πράξη” η Κυβερνητική επιλογή της δεκαετίας του Ογδόντα να καταλάβει τη θέση του Διευθυντή της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Χίου. Πρόσφερε, επί δεκαετίες, τα πάντα, υπεύθυνα, ευσυνείδητα, τίμια και απολύτως θετικά χωρίς οποιοδήποτε “ψεγάδι”.
Όπως, μαζί με την αγαπημένη του σύζυγο Κική, πρόσφεραν στην Κοινωνία τέσσερα θαυμάσια και αξιαγάπητα παιδιά, δύο αγόρια και δύο κορίτσια, που, καθημερινά τιμούν τους γεννήτορες και το επάγγελμα-λειτούργημά τους. Ο ίδιος, εγγονός ιερέα, επέλεξε επί πολλά χρόνια, να κάνει ακόμη κάτι :
- Να υμνεί και να δοξολογεί τον Ύψιστο ως αριστερός Ιεροψάλτης του Ι. Καθεδρικού Ναού Αγίου Γεωργίου Βροντάδου επί εικοσιπέντε και πλέον έτη. Όπως, φιλοσοφημένος και, χριστιανικά, εγκρατής ήταν ο βίος του, το ίδιο φιλοσοφημένα και καρτερικά αντιμετώπισε την επώδυνη ασθένειά του.
Δεν πάει πολύς καιρός που, σε τηλεφωνική επικοινωνία μας, συζητώντας θέματα υγείας, με ρώτησε, με το γνωστό χιούμορ του, αν γνώριζα κάποιο σχετικό ανέκδοτο. Του είπα όχι και πρόθυμα μου το διηγήθηκε.
- Κάποτε -λέει- ένας άνθρωπος, έχοντας (όπως όλοι) την αγωνία και το φόβο του θανάτου, συνάντησε το Χάρο και τον παρακάλεσε να τον προειδοποιήσει όταν “έλθει η ώρα του” για να είναι επαρκώς προετοιμασμένος. Ο Χάρος, του το υποσχέθηκε. Όταν ήλθε “το τέλος” και ο ένας αντίκρισε τον άλλο, λέει ο άνθρωπος στο Χάρο γεμάτος φόβο και παράπονο :
- Καλέ Χάρε τί έγινε με τη συμφωνία μας; Γιατί δεν τήρησες το λόγο σου;
- Τον τήρησα απολύτως, ήταν η απάντηση του Χάρου. Μόνο που εσύ δεν έδινες σημασία στα μηνύματά μου. Θυμάσαι μια σουβλιά στο στήθος; Θυμάσαι έναν πόνο επίμονο στην κοιλιά; Θυμάσαι κάτι έντονους πονοκεφάλους; Θυμάσαι την κούραση και το λαχάνιασμά σου; Έ, αυτά όλα ήταν οι προειδοποιήσεις μου. Μόνο που εσύ ούτε που τις έλαβες υπόψη...
Αυτός ήταν ο καθηγητής Μιχάλης Μπουλάς ο οποίος, ακόμη και την ώρα της μεγάλης δοκιμασίας, είχε διάθεση για αστεία. Βλέπετε η ελπίδα, κυρίως η Χριστιανική, δεν απολείπει ποτέ. Αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο είχα την τύχη να έχω δίπλα μου ως Δήμαρχος Ομηρούπολης την δεκαετία του Ενενήντα. Ως Αντιδήμαρχο τον εμπιστευόμουνα πλήρως γνωρίζοντας ότι δεν θα γίνει ποτέ “η στραβή” από λάθος, αμέλεια ή δόλο.
Ο Βροντάδος και η Χίος ολόκληρη έχασαν όντως έναν άξιο και σπουδαίο συμπατριώτη. Η κοσμοσυρροή που παρατηρήθηκε κατά την κήδευσή του την Τετάρτη 15 Ιουλίου 2015 στον Καθεδρικό μας Ι. Ναό, το αποδεικνύει.
Όλοι όσοι τον γνώρισαμε και τον ζήσαμε από κοντά ευχόμεθα από καρδιάς ΑΙΩΝΙΑ η μνήμη του.
- Προσθήκη νέου σχολίου
- 3392 εμφανίσεις