Γιώργος Περαντάκος – Ο Χιώτης τραγουδιστής

>>Του Παναγιώτη Ξενάκη, Εκδότη – Δημοσιογράφου

viglapublications@yahoo.gr

Δυστυχώς το ήξερα… Όταν ο άνθρωπος που φεύγει είναι παιδικός φίλος του αδελφού σου το γεγονός το μαθαίνεις γρηγορότερα. Ο Γιώργος Περαντάκος ήταν, πλέον (ένα λυπητερό πλέον) ένας πολύ καλός τραγουδιστής, γνήσιος μουσικός, καλλιτέχνης ψυχή τε και σώματι και το 4^ο μέλος του συγκροτήματος «Τρίφωνο».

Πριν 8-9 ημέρες ο αδελφός μου πήγε να τον επισκεφθεί μαζί με έναν κοινό τους φίλο, τον Κώστα τον Θεοδοσίου, επίσης από τα παλιά, αλλά ο Γιώργος δεν τους δέχτηκε, δεν ήθελε να δει κανέναν. Το γεγονός αυτό, το ότι δεν ήθελε να δει τους παιδικούς του φίλους, από μόνο του έλεγε πολλά. Το τελευταίο τρίμηνο, λέει, ήταν σε άσχημη κατάσταση ενώ πονούσε πάρα πολύ και ήθελε να φύγει για να ησυχάσει. Για μένα πιο άσχημο το γεγονός ότι είχε ακριβώς την ίδια αρρώστια με τη μητέρα μου…

Έχω διάφορες στιγμές για να τον θυμάμαι θα προτιμήσω όμως εκείνη που τον πρωτογνώρισα, πιθανότατα το 1984, σε εκείνο το στενό της Καλοπλύτου όπου διέμενε προσωρινά ερχόμενος από την Καλαμωτή για το λύκειο. Ή το 1994 που μου έπαιζε τραγούδια του στο σπίτι του στην Αθήνα. Πάντα χαμογελαστός και ευδιάθετος…

O Γιώργος μου παραχώρησε μία συνέντευξη, ακριβώς τέτοια εποχή πριν 10 χρόνια, τις ίδιες μέρες που 9 χρόνια αργότερα έμελλε να παντρευτεί και 10 χρόνια αργότερα να πεθάνει, όμως η εφημερίδα που δούλευα τότε δεν ήθελε να τη δημοσιεύσει. Είχα στενοχωρηθεί για τη μη δημοσίευση δεν έφταιγα όμως εγώ… Η συνέντευξη παρέμεινε ολοκληρωμένη μεσ’ στα σκοτεινά συρτάρια του υπολογιστή μου για μελλοντική χρήση. Περίμενα κάποιο σημαντικό γεγονός για να τη δημοσιεύσω κάποτε. Δεν περίμενα όμως ότι αυτό το γεγονός θα ήταν ο θάνατος του…

Καλή σας ανάγνωση…

Ο Γιώργος Περαντάκος πριν από οτιδήποτε άλλο για μένα είναι ένας παιδικός φίλος. Για την ακρίβεια ήταν ο κολλητός του αδελφού μου, συμμαθητής του και έμενε πενήντα μέτρα απ’ το σπίτι μας ενώ γνωριζόμαστε λίγο πριν από τα μέσα της δεκαετίας ’80. Και από τότε βαστούσε μια κιθάρα…

Ο Γιώργος μετά από χρόνια σκληρής προσπάθειας είναι πλέον ένας επαγγελματίας τραγουδιστής με μία δεκαετία επαγγελματικής ωρίμανσης σε μαγαζιά και συναυλίες σε Ελλάδα και εξωτερικό, με τον Μίμη Πλέσσα και τον Γιάννη Σπανό. Έχει συνεργαστεί με τον Παντελή Θαλασσινό και την Αναστασία Μουτσάτσου σε ένα δίσκο του Βασίλη Παπαδόπουλου (εργάζεται στη Συμφωνική Ορχήστρα του Αμβούργου) το «Νερό και αρμύρα» ενώ έχει δουλέψει μαζί με τον Πέτρο Γαϊτάνο, τη Λένα Αλκαίου, την Κατερίνα Κούκα, τον Χρήστο Νικολόπουλο, την Οπισθοδρομική Κομπανία κ.α. Συμμετείχε ακόμη σε ένα παιδικό δίσκο του Γιώργου Θεοχαρόπουλου «Ο μικρός πρίγκηπας», που βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Εξιπερύ και εκδόθηκε για φιλανθρωπικούς σκοπούς.

Το 1990 και ενώ υπηρετούσε τη θητεία του στη Θήβα τραγουδάει στη στρατιωτική ορχήστρα μαζί με τον Δημήτρη Ζερβουδάκη. Μετατίθεται στη Χίο και λίγο αργότερα το ταλέντο του τον φέρνει στην τοπική στρατιωτική ορχήστρα πλάι σε δεξιοτέχνες μουσικούς ενώ παράλληλα ξεκινούν τα πρώτα rock live στο "Berlin", στον "Κούρο" και στην Κώμη, μαζί με τον Αλέκο Τέττερη και τον Γιώργο Μισετζή, που του άφησαν ιστορικές αναμνήσεις. Μετά το στρατό σπουδάζει στο "Κεντρικό Ωδείο Αθηνών" (το ωδείο του παλιού συνθέτη και ενορχηστρωτή Κώστα Κλάβα στο Σύνταγμα) Θεωρία Μουσικής, Φωνητική και Κιθάρα ενώ ταυτόχρονα εργάζεται σε μια εταιρεία ηλεκτρονικών υπολογιστών. Λίγο αργότερα το μεράκι γίνεται επάγγελμα, προσπαθώντας παράλληλα να διατηρήσει τις ισορροπίες των δικών του μουσικών απόψεων και αυτών που υποβάλλει ο δύσκολος επαγγελματικός χώρος.

To πρώτο του cd  «Τα όνειρα δεν είναι υποσχέσεις» κυκλοφόρησε από τη Μουσικοεκδοτική (η εταιρεία που εκδίδει το Δίφωνο), περιέχει 12 τραγούδια του Γιάννη Γυρογιάννη ενώ του εμπιστεύτηκε τους στίχους του ο διάσημος Τάσος Σαμαρτζής (έχουν τραγουδήσει και έχουν μελοποιήσει στίχους του οι: Νταλάρας, Αλεξίου, Βιτάλη, Κραουνάκης, Ξυδάκης, Μαυρουδής κ.α... ). Ένα διαχρονικό άλμπουμ που σου αφήνει ένα δικό του χρώμα, έχοντας ύπαρξη, το οποίο πήρε πολύ καλές κριτικές. Μια συλλογή με υπέροχα τραγούδια αντάξια και καλύτερη μεγάλων τραγουδιστών, από εκείνους που αγαπούν αληθινά τη μουσική, μη λησμονώντας την εμπορικότητα της. Σ’ ένα από τα πιο έγκυρα μουσικά site στο Internet στο In.gr του Λαμπράκη μπήκε στα 10 καλύτερα cd της χρονιάς, μία διάκριση που τη θεωρεί πολύ τιμητική ενώ παίζεται και στα αθηναϊκά ραδιόφωνα.

Επίσης, καλοφτιαγμένη αισθητική προσέγγιση έχει και το ένθετο του cd με τις ωραίες ασπρόμαυρες φωτογραφίες. Το τραγούδι που μου άρεσε περισσότερο, εμένα προσωπικά, είναι «Το μια φωτιά και ένα γιατί». Τα τραγούδια αντιπροσωπεύουν το Γιώργο που όπως λέει ο ίδιος δεν είναι τραγούδια fast food. Όσων αφορά την εμπορική προοπτική του cd;; «Θέλει το χρόνο του για να λειτουργήσει».

Π. Ξ.: Πως μπορεί ένα καλό cd έντεχνων τραγουδιών από έναν πρωτοεμφανιζόμενο στουντιακά τραγουδιστή να αναρριχηθεί σ' ένα χώρο όπου κυριαρχούν τα τραγούδια-κονσέρβες;..

Γ. Π.: Το τραγούδι όπως θα γνωρίζεις είναι μια μεγάλη βιομηχανία που αποσκοπεί στο εύκολο κέρδος. Χρειάζονται χρόνια και οι άνθρωποι που βρίσκονται τώρα στο προσκήνιο όπως ο Σωκράτης Μάλαμας και ο Ορφέας Περρίδης πέρασαν πολλά για να δείξουν και να πείσουν για το ποιοι είναι. Οι πρώτες τους δουλειές δεν ακούστηκαν αρχικά και έκαναν μεγάλες πωλήσεις όταν έγιναν γνωστοί. Οι εταιρείες ακόμη κι αν πιστεύουν σε έναν καλό νέο καλλιτέχνη δε ρισκάρουν εύκολα, προτιμούν να βαδίζουν στα σίγουρα προωθώντας τα ελαφρότερα τραγούδια fast food, θεωρώντας τα πολλές φορές και οι ίδιες εμετικά. Δε θα έβγαζα ένα τέτοιο τραγούδι ούτε για όλα τα λεφτά και όλη τη δημοσιότητα του κόσμου. Αυτό είναι στάση ζωής.

Π. Ξ.: Γιατί όμως έχει επικρατήσει το τραγούδι-burger;!

Γ. Π.: Κοίταξε να δεις, υπάρχουν πολλοί καλοί τραγουδιστές, πολλοί καλοί συνθέτες και πολλά καλά τραγούδια και πάντα θα υπάρχουν, απλά δεν παίρνουν τη δημοσιότητα που θα έπρεπε. Το light όμως πουλάει διότι είναι σημείο των καιρών. Μας έχουν βάλει σε ψηφιακά καλούπια ζωής προσπαθώντας να καλωδιώσουν και να τετραγωνίσουν όλο μας το είναι και μας πληκτρολογούν την εντολή "Βγάλτε χρήματα σε χρόνο μηδέν". Αυτός ο χρόνος μηδέν δε μας αφήνει τα περιθώρια να κοιτάξουμε μέσα μας και να δώσουμε χώρο και υλικό στους εαυτούς μας, μας ελαφρώνει και γεμίζουμε με ελαφριά πράγματα, μας εξουθενώνει και δεν έχουμε δύναμη για τίποτα. Το light λοιπόν με τη μπασταρδεμένη του ταυτότητα βασιλεύοντας σαν μονόφθαλμος στους τυφλούς μας εξυπηρετεί, μας εθίζει, μας αλλοτριώνει, είναι ελαφρύ και άδειο σαν κι εμάς και καλύπτει πλήρως το μικρό μας χώρο.

Π. Ξ.: Πως μπορεί ένας νέος μουσικός να αντισταθεί σ' αυτό;

Γ. Π.: Να κρατήσει άμυνα λέγοντας καλά και αξιοπρεπή τραγούδια. Χρειάζεται κόπος, χρόνος, υπομονή, εσωτερική προσπάθεια. Αλλιώς να κάνει άλλη δουλειά. Αν κάνεις κάτι που δε σε αντιπροσωπεύει να μην το κάνεις καθόλου!

Π. Ξ.: Τώρα ποιο θα είναι το επόμενο σου βήμα;

Γ. Π.:  Ένα νέο cd με σημερινό, λίγο διαφορετικό, περισσότερο προσωπικό ήχο που τα περισσότερα τραγούδια θα είναι δικά μου. Ένας έντεχνος δίσκος με κάποια ελληνοπρεπή rock και ρυθμικά στοιχεία.

Π. Ξ.: Ποια είναι η γνώμη σου για το μεγάλο Χιώτη τραγουδοποιό του έντεχνου τραγουδιού, τον Παντελή Θαλασσινό και ποιον άλλο μουσικό θαυμάζεις.

Γ. Π.: Ο Παντελής είναι ένας αξιόλογος άνθρωπος, πάρα πολύ καλός τραγουδοποιός που δούλεψε και αγωνίστηκε πολύ σκληρά για να φτάσει εδώ που έφτασε και βεβαίως το αξίζει! Επίσης μου αρέσει ο καινούργιος ήχος του Πορτοκάλογλου που με σεβασμό στη μουσική την έχει παντρέψει με κάποια λιτά τεχνολογικά στοιχεία.

Π. Ξ.: Γιώργο, θέλεις να μιλήσουμε για την καλλιτεχνική Χίο;!..

Γ. Π.: Με λύπη μου διαπιστώνω ότι η πολιτιστική κίνηση της Χίου είναι από ελάχιστη έως ανύπαρκτη σε σχέση με άλλες περιοχές της Ελλάδας. Δες μόνο τη γειτονική Μυτιλήνη που φέτος το καλοκαίρι έγιναν 10 μεγάλες συναυλίες, 5 θεατρικά έργα, εκθέσεις ζωγραφικής ενώ εδώ υπάρχει μια γενικότερη αδράνεια αν εξαιρέσουμε το Ομήρειο, τον Παντελή Θαλασσινό και την Υρώ Μανέ που είναι Χιώτες. Και αυτό είναι πολύ κακό, κυρίως για τους έφηβους που δεν έχουν ερεθίσματα ως μέτρο σύγκρισης και πηγαίνοντας στα μπαράκια έχουν να διαλέξουν σε σκυλάδικα και φτηνιάρικα σουξέ. Πιστεύω ότι υπάρχει η ανάγκη να δημιουργηθεί ένας ιδιωτικός, μη κερδοσκοπικός, ισχυρός πολιτιστικός φορέας που να διοργανώνει καλλιτεχνικά γεγονότα.

Π. Ξ.: Ένας τέτοιος φορέας, σε συνεργασία ίσως και με την πολιτεία, θα μπορούσε επίσης να συγκεντρώνει τα νέα ταλέντα και να τα βοηθάει να προωθηθούν.

Γ. Π.: Θεωρώ ότι αυτό είναι επιτεύξιμο μόνο αν βρεθούν καμιά τριανταριά ιδιώτες που ενδιαφέρονται σαν εμένα κι εσένα. Οι αρχές συνήθως νοιάζονται για τις καρέκλες τους και τα τραπέζια τους ή προσπαθούν στην καλύτερη περίπτωση να αποκομίσουν ψηφοθηρικά οφέλη δίνοντας κομματική χροιά. Διάβαζα προεκλογικά φυλλάδια υποψηφίων δημάρχων και όλοι μιλούσαν για τα πολιτιστικά λες και θα ερχόταν η πολιτιστική Αναγέννηση της Χίου αλλά αντί αυτής μάλλον ήρθε ο μεσαίωνας. Αν δε σε νοιάζει αληθινά να προσφέρεις τότε το πράγμα δεν προχωράει! Από την άλλη το Κάστρο μας που αν ήταν συντηρημένο θα μπορούσε να είναι ένας φοβερός συναυλιακός και εκθεσιακός χώρος έχει τα χάλια του.

Η ίδρυση ενός συλλόγου ενεργού είναι απαραίτητη για το νησί μας διότι υπάρχει πολύ αξιόλογο κοινό που διψάει για εκδηλώσεις και πολλοί αξιόλογοι άνθρωποι που προσπαθούν να κάνουν κάτι μόνοι τους και δεν τα καταφέρνουν. Γνωρίζω τέτοιους συλλόγους στη Σύρο, στη Μυτιλήνη, στην Κρήτη και στην Ξάνθη που κάνουν εκπληκτική δουλειά διευρύνοντας το πολιτιστικό πεδίο δράσης του τόπου τους. Το όφελος όμως θα είναι διπλό για τη Χίο γιατί όταν γίνονται τέτοια γεγονότα γράφονται και ακούγονται σχόλια στον Τύπο και το μέρος γίνεται πιο γνωστό. Αν διοργανωνόταν ένα ισχυρό φεστιβάλ θα ερχόταν πολύς κόσμος από έξω και το νησί θα επωφελούταν.

Π. Ξ.: Να ζητήσουμε μέσα από αυτή τη συνέντευξη τη συμμετοχή ανθρώπων που έχουν τη θέληση και μπορούν να βοηθήσουν με οποιονδήποτε τρόπο, για τη σύσταση αυτού του καλλιτεχνικού φορέα που θα μας θρέφει πολιτιστικά και θα αναδεικνύει τα νέα μας ταλέντα;

Γ. Π.: Εγώ είμαι μέσα! Ξέρω επίσης ότι ήδη γίνονται κάποια σχέδια από δικούς μας, επιφανείς ανθρώπους αλλά βρίσκονται ακόμη σε εμβρυακό στάδιο. Βέβαια θα είναι ευτυχές το γεγονός να συμμετάσχουν και συμπατριώτες μας που έχουν τη δύναμη να κάνουν πράγματα, πιστεύω όμως στον απλό άνθρωπο, τον απλό Χιώτη που αγαπάει το νησί του, την τέχνη και θέλει να βελτιώσει τις συνθήκες της πολιτιστικής του διαβίωσης. Αν συγκεντρωθούν πολλοί τέτοιοι άνθρωποι απλά και μόνο έχοντας τη διάθεση, βοηθώντας στον ελεύθερο τους χρόνο, τα πάντα μπορούν να γίνουν.

Π. Ξ.: Και οικονομικά αν γίνει η αρχή, ο σύλλογος θα ήταν δυνατό να αυτοσυντηρείται από τα έσοδα των εκδηλώσεων.

Γ. Π.: Ούτε κι αυτό είναι ιδιαίτερο πρόβλημα γιατί αν γίνει μια σοβαρή κίνηση και το Υπουργείο Πολιτισμού θα δώσει χρήματα και οι τοπικοί φορείς οι οποίοι θα έχουν κέρδος έτσι κι αλλιώς αλλά και χορηγοί που θα διαφημιστούν. Αν ξεκινήσει και σχηματοποιηθεί σιγά-σιγά θα γίνεται ισχυρότερος και τα πάντα πιο εύκολα.

Π. Ξ.: Θέλω για το τέλος να μου πεις ένα στίχο που να σε αντιπροσωπεύει.

Γ. Π.: Είναι ένα στιχάκι του Μάλαμα:

Κι όσοι ακόμα αντέχουνε

μέσ’ στο σκοτάδι φέγγουν

σαν σήματα φωσφορικά,

σα νυχτωμένα φορτηγά.

Θεός συγχωρέσει σου φίλε μου Γιώργο! Καλό σου ταξίδι...

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ:

«Έφυγε» από τη ζωή ο Χιώτης καλλιτέχνης Γιώργος Περαντάκος