Ένα θαύμα και μια απορία

>> Της Ελευθερίας Λυκοπάντη

Θαύμα ήταν η εικόνα που παρουσίαζε  το Ομήρειο την Τετάρτη που μας πέρασε. Ο κόσμος μέχρι και τα σκαλάκια του εξώστη και πολλοί όρθιοι. Είχε έρθει κάποιο όνομα, πολιτικός, τραγουδιστής, ηθοποιός;  Μήπως μοίραζαν χρήματα ή τίτλους; Μάλιστα, μοίραζαν τίτλους! Γιατί τί άλλο ήταν τα αναμνηστικά, έτσι τα αποκάλεσε ο Επίσκοπός μας τα χαρτιά τιμής και ευγνωμοσύνης μας, που απένειμε στους εκπροσώπους των εκατοντάδων εθελοντών, κληρικών και λαϊκών, που εργάζονται  στους πολλούς και διαφόρους τομείς δράσης της Ιεράς Μητρόπολης; Και εκείνος απλώς τα απένειμε, σαν να μην είχε  ο ίδιος καμιά σχέση!

 Και θυμήθηκα με λύπη πόσο θυμώναμε οι συνάδελφοι στον αγιασμό με  κάποιους εκπροσώπους των πολιτικών αρχών, που έρχονταν  κατά κύριο λόγο για να μας πείσουν πως μόνο παρανάλωμα του πυρός δεν γίνονταν για τα σχολεία και τους μαθητές μας…. Και είχα πάντα μια απορία. Οι σύζυγοί τους δεν τους έλεγαν καμιά κουβέντα, για να τους προστατέψουν από την γελοιοποίηση; Γιατί στη Χίο όλοι ξέρουμε όλους. Είναι και αυτό ένα από τα πολλά καλά της. Την Τετάρτη λοιπόν είχα μια απορία, παρεμφερή. Γιατί οι περισσότεροι άρχοντες του τόπου έλαμψαν με την απουσία τους; Ήταν τυχόν απασχολημένοι σε έργα ανιδιοτελούς προσφοράς και γόνιμης αγωνίας για τον τόπο; Ή μήπως ήταν σκορπισμένοι ανάμεσά μας, αφήνοντας για πρώτη φορά την πρωτοκαθεδρία και μιμούμενοι την ταπεινοφρoσύνη του Επισκόπου μας;

Πάντως εγώ έφυγα πετώντας. Είχα ζήσει ένα θαύμα. Ήταν η πρώτη φορά, στα τριαντατρία χρόνια που ζω στη Χίο και παρακολουθώ τα του Ομήρειου, που σχεδόν όλοι οι πρωταγωνιστές δεν ήταν επί σκηνής, αλλά κάθονταν κάτω, υψιπετείς αετοί της αγάπης στην πράξη.