«Είστε υπέρ ή κατά;»*

>>Παρέμβαση της Χιακής Συμπολιτείας

Η νέα εκβιαστική προσπάθεια του υπουργού Μετανάστευσης κ. Μηταράκη να στήσει μεγάλη δομή εγκλεισμού των προσφύγων σε οποιοδήποτε μέρος της Χίου (το Θόλος είναι τώρα η... τελευταία τάση της «μακάβριας» μόδας) είναι αυτονόητο ότι πρέπει να πέσει στον κάλαθο των αχρήστων - και θα πέσει!

Όπως θα πέσουν στο κενό και οι κουτοπόνηροι πολιτικαντισμοί του Δημάρχου κι όσων τον ακολουθούν, με τους οποίους επιχειρούν να γράψουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους σειρά περσινών αποφάσεων του Δημοτικού Συμβουλίου για το ίδιο θέμα. Είναι επομένως προφανές ότι η Χιακή Συμπολιτεία θα είναι παρούσα στους αγώνες και τις κινητοποιήσεις που δρομολογούνται από μεγάλο μέρος της τοπικής κοινωνίας ως αντίσταση στους νέους αυταρχικούς και ολέθριους σχεδιασμούς της πολιτείας.

Επειδή όμως οι καιροί είναι χαλεποί και το φρόνημα όλο και περισσότερων πολιτών μετακινείται επικίνδυνα προς όλες τις αποχρώσεις του “μαύρου”, είναι πιο αναγκαίες από ποτέ κάποιες καίριες διευκρινίσεις:

•         Είμαστε ΚΑΤΑ μιας νέας δομής δε σημαίνει επουδενί ότι είμαστε ΥΠΕΡ όσων κινητοποιούνται με μόνο γνώμονα της στάσης τους το «μακριά από εμάς τα μιάσματα, ας πάνε να ψοφήσουν»! Διότι, πέρα από τους δεδηλωμένα ακροδεξιούς, όλο και μεγαλύτερο μέρος της τοπικής κοινωνίας, εξωθούμενο και από την εγκληματική πολιτική τόσων χρόνων γύρω από το προσφυγικό, προσχωρεί (άλλοι σιωπηρά και άρρητα, άλλοι καθαρά...) σε αυτήν τη λογική. Το αποδεικνύει η θλιβερή πραγματικότητα: οι όποιες κινητοποιήσεις γύρω από τα στοιχειώδη δικαιώματα και τον τρόπο διαβίωσης χιλιάδων ανθρώπων που «φυτοζωούν οριακά» ακριβώς δίπλα μας συγκεντρώνουν ελάχιστους. Οι διαμαρτυρίες ενάντια στη νέα δομή θα είναι, αντιθέτως, πάνδημες (όπως πιστοποιεί και το περσινό προηγούμενο) ακριβώς επειδή όλο και περισσότεροι/-ες εμφορούνται από το κίνητρο που περιγράφηκε παραπάνω («μακριά από τον κώλο μας...»). Σε όσους κι όσες βλέπουν στους εξαθλιωμένους πρόσφυγες τον μεγαλύτερο εχθρό της ζωής τους, τον «εχθρό» που τους χρειαζόταν για να νιώσουν πως έχουν «ταυτότητα και αξία», θα είμαστε σταθερά απέναντι με όλη μας την ψυχή - κι αυτό άσχετα με τον εκάστοτε συσχετισμό δυνάμεων!

•         Είμαστε αναφανδόν ΚΑΤΑ όσων πολιτειακών αρχών και απλών πολιτών προωθούν ως αποδεκτά και φυσιολογικά τα εξής: τις παράνομες επαναπροωθήσεις (pushbacks) στα θαλάσσια σύνορα του Αιγαίου, που θέτουν σε θανάσιμο κίνδυνο τη ζωή των προσφύγων και  περιφρονούν προκλητικά όλες τις διεθνείς συμβάσεις περί υποχρέωσης προστασίας όσων κινδυνεύουν στη θάλασσα. Τον απολύτως παράνομο και ανήθικο αποκλεισμό των προσφυγόπουλων από την εκπαίδευση επί ένα έτος - μοναδική ανάσα φυσιολογικής ζωής και κοινωνικοποίησης που τους είχε απομείνει - και την υποκατάστασή του από καινούργιες εφιαλτικές στοχεύσεις («εκπαίδευση εντός των δομών», το συντομότερο ανέκδοτο). Τη συνέχιση του εγκλεισμού τους κάτω από εφιαλτικές συνθήκες (μέσα στο ψύχος, στα λασπόνερα, δίχως την παραμικρή παροχή αξιοπρεπούς διαβίωσης, μετακίνησης, οποιουδήποτε στοιχείου που να προσομοιάζει σε κανονική ζωή) και στη ΒΙΑΛ και σε οποιαδήποτε ΒΙΑΛ. Όσοι λανσάρουν ως «επιβεβλημένες λύσεις» κι αυτά και άλλα συναφή που θα μπορούσαμε να παραθέσουμε (και τελειωμό να μην έχουμε...) θα μας βρουν μπροστά τους!

•         Είμαστε ξεκάθαρα ΥΠΕΡ όσων μοχθούν και κινητοποιούνται και σήμερα, για να εξασφαλιστεί σε αυτούς τους ανθρώπους το δικαίωμα για μια ζωή ανεκτή και αποδεκτή. Επομένως, στο άκουσμα της είδησης ότι συριακή οργάνωση ανθρωπίνων δικαιωμάτων κατέφυγε στο διεθνές δικαστήριο της Χάγης κατά της Ελλάδας για «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας» δεν μπορούμε παρά να κουνήσουμε πικρά και με νόημα το κεφάλι , αναφωνώντας «Και πολύ άργησαν!»

Δε θα σταματήσουμε να παλεύουμε για όσα θεωρούμε αυτονόητα τόσα χρόνια: απεγκλωβισμό των προσφύγων, μετακίνηση στη χώρα που επιθυμούν, αλλά (κι εδώ είμαστε ενοχλητικοί για πολλούς) και παραμονή τους σε ανθρώπινες δομές φιλοξενίας για όσο διάστημα οι εμπλεκόμενοι υπερεθνικοί και εθνικοί θεσμοί που ορίζουν τις τύχες τους κάνουν πως «δεν βλέπουν και δεν ακούν», δίχως να αντιμετωπίζουμε σε καμία περίπτωση φοβικά και την ορατή προοπτική ένταξής τους στην κοινωνία.                                                                                                                                                                       

Εντέλει, σε αυτήν ακριβώς τη στάση («δε βλέπω, δεν ακούω...») οφείλει να αντισταθεί σθεναρά κάθε πολίτης, κάθε άνθρωπος που διαπνέεται από δημοκρατικά φρονήματα. Γιατί η Ιστορία προσφέρει πολύ πικρά διδάγματα: και πάρα πολλοί άλλοι απλοί πολίτες στη Γερμανία της δεκαετίας του '30 «δεν έβλεπαν και δεν άκουγαν», μέχρι που η ανθρωπιά ξεριζώθηκε ως ιδιότητα από το ανθρώπινο γένος...

*(Η απόφαση, Μανόλης Αναγνωστάκης)