Δυστυχώς έρχεται κι άλλο μνημόνιο*
>> Του Κ. Α. Ναυπλιώτη
Η πορεία των πραγμάτων δείχνει πως δεν θα αποφύγουμε ακόμα μια «συμφωνία»- μνημόνιο για τη διευθέτηση του χρέους. Όμως, ήμαστε πια όλοι υποψιασμένοι, ώστε να δεχτούμε ακόμα μία παραπλάνηση∙ με δεδομένο ότι η πορεία της οικονομίας τής χώρας καθώς και τα οικονομικά των εργαζομένων και γενικά των πολιτών, είναι τόσο άσχημα, θα έλεγα απελπιστικά, αφού η ανεργία καλπάζει και οι όποιες κοινωνικές υπηρεσίες τουλάχιστον καρκινοβατούν… Θα μου πείτε γνωστά πράγματα! Το θέμα μας είναι, πώς θα αλλάξει αυτή η κατάσταση, και αν τελικά υπάρχει φάρμακο που θα αναστήσει τον… «πεθαμένο». Πιθανότατα οι κυβερνητικοί θεωρούν –εκτιμώ υποκρινόμενοι- πως η πορεία της οικονομίας βρίσκεται σε καλό δρόμο, η ανεργία θα μειωθεί με… 500 χιλιάδες θέσεις εργασίας όπου ουσιαστικά θα εφαρμόζονται οι αποκαλούμενες ευέλικτες μορφές εργασίας των 400; Ευρώ μέσα από την ανακύκλωση των εργαζομένων.
Όμως αυτά είναι ασπιρίνες, ή το χειρότερο, το νερό του Καματερού για να γιατρευτεί ο καρκίνος. Και μάλιστα τις δίνουν «γιατροί» που μας οδήγησαν στο θάνατο, και τώρα προσποιούνται ότι θα μας σώσουν.
Είναι φανερό ότι αυτό δεν γίνεται, όταν έχεις απέναντί σου μια ολόκληρη κοινωνία που προσπαθείς να την εξαπατήσεις αντιμετωπίζοντάς την σαν εχθρό. Μια συγγνώμη δεν θα έλυνε ούτε και θα απάλυνε το πρόβλημα∙ γιατί θα προϋπέθετε μεταμέλεια, και επομένως αλλαγή συμπεριφοράς αλλά και πολιτικής. Επειδή όμως δεν προτίθενται να πάρουν μέτρα που απαιτούνται και θα βρίσκονται εκτός μνημονιακών πολιτικών, και αυτή είναι…ακριβή∙ μια και το πολιτικό μας σύστημα αντλεί νομιμοποίηση από τους εξωτερικούς του φίλους – πάτρωνες**, και όχι βέβαια από την κοινωνία των πολιτών. Μας έχουν πει πως καταπολεμούν τη φοροδιαφυγή. Όμως αυτό είναι ένα από τα πολλά ανέκδοτα με τα οποία προσπαθούν να παραπλανήσουν το λαό που βιώνει μια ακραία αντιλαϊκή και φορομπηχτική πολιτική. Η πρακτική τους, δείχνει πως δεν θέλουν να καταπολεμήσουν την πραγματική φοροδιαφυγή∙ την κλοπή θα έλεγα. Γιατί οι κυβερνώντες και όχι μόνο, ανήκουν στο σύστημα της διαπλοκής, αλλά είναι διαπλεκόμενοι. Εκτιμώ πως το μόνο πρόγραμμα που έχουν για να αντιμετωπίσουν την κατάσταση, είναι αυτό της τρόϊκας και η απαρέγκλιτη υπακοή σε αυτό. Έτσι στύβουν με φορολογίες τούς μισθωτούς και τους συνταξιούχους όπως τους μικρομεσαίους και μικροεπαγγελματίες, προκειμένου να παρουσιάσουν το πολυσυζητημένο φάρμακο του πρωτογενούς πλεονάσματος μέσα από δυσβάσταχτες φορολογίες των λαϊκών στρωμάτων, γιατί ακριβώς δεν θέλουν να θίξουν κατεστημένα συμφέροντα, παρά μόνο μέχρι το σημείο που θα τους επιτρέψουν τα αφεντικά*** τους. Είναι φανερό πως το μνημόνιο δεν αποβλέπει στην αντιμετώπιση του χρέους, αλλά μάλλον… στην αύξησή του. Η λογική όμως αυτή οδηγεί με βεβαιότητα στην κινεζοποίηση της ελληνικής οικονομίας∙ παρά την αντίσταση- στα λόγια- του ηγέτη της προοδευτικής παράταξης, ότι, δεν θα πρέπει να παίρνουμε μισθούς Ινδίας! Η πορεία των πραγμάτων δείχνει ξεκάθαρα, ότι εφαρμόζοντας αυτή την πολιτική βαδίζουμε ολοταχώς προς την επίτευξη του στόχου των τροϊκανών «συμμάχων» και αφεντικών μας, εργαζόμενοι με μισθούς αν όχι Ινδίας, αυτούς της Βουλγαρίας που οδηγούν στη φτωχοποίηση της ελληνικής κοινωνίας, έστω και αν γίνεται λόγος για «συντονισμένη βοήθεια ανασυγκρότησης της ελληνικής οικονομίας σε διμερές επίπεδο». Η άποψη –θέση αυτή εκτιμώ πως σημαίνει, ότι πρόβλεψη και στόχος τους είναι να κατευνάσουν τις αντιρρήσεις των «ευρωπαίων εταίρων» από τις πιέσεις των εργαζομένων στις χώρες τους. Έτσι θα οδηγηθούμε στην αγκαλιά των γερμανών «φίλων μας», προκειμένου να λύσουμε εκτός από τα οικονομικά προβλήματα που μας ταλαιπωρούν, και τα εθνικά. Δεν βλέπουμε ή δεν καταλαβαίνουμε, πως με την πολιτική που εφαρμόζουν εξυπηρετούν μόνο τα συμφέροντά τους και τους εδώ τοποτηρητές. Και οπωσδήποτε δεν αντιμετωπίζουν τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας, αλλά αντίθετα φορτώνουν με περισσότερα χρέη τη χώρα, επομένως τις πλάτες του ελληνικού λαού∙ τα οποία είναι απολύτως βέβαιο πως δεν μπορεί να τα αποπληρώσει στον αιώνα τον άπαντα(4). Όμως, η αδιαφορία τους για τη γνώμη των εργαζομένων είναι τέτοια, που υπερβαίνει τη λογική και υποτιμά τον λαό. Τυπικά αλλά και ουσιαστικά η «ανευθυνότητα της κυβέρνησης» κινείται στα όρια της «συνταγματικής νομιμότητας», και καταλύει κάθε έννοια κοινωνικής ευαισθησίας, δικαιοσύνης, πρόνοιας αλλά και αξιοπρέπειας∙ αφού πλέον θεσμοθετεί νόμους και συνθήκες που θα καταδυναστεύουν για πολλά χρόνια τους Έλληνες. Διάλογος δεν γίνεται πουθενά, αλλά και αν φαίνεται πως γίνεται, είναι προσχηματικός, με σκοπό τη διατήρηση των προνομίων τού κεφαλαίου που υποστηρίζεται από οικονομικά συμφέροντα καθώς και από διεθνείς και τοπικές ελίτ, με πρόσχημα τις επενδύσεις για την οικονομική ανάπτυξη…
Δυστυχώς είναι ολοφάνερο πιά, πως το σημερινό πολιτικό κατεστημένο εφαρμόζει μια πολιτική που δεν έχει καμία σχέση με τη δημοκρατία, και μπορώ να πω, ούτε και με τη δημοκρατική νομιμότητα, αλλά ούτε και με την αντιπροσώπευση. Μια και δεν έχουν καμιά αρμοδιότητα οι «εκπρόσωποι του λαού» να τον…εκπροσωπήσουν, αφού η συμμετοχή τους εξαντλείται σε αυτήν του οπαδού, του θεατή ή του εκ των υστέρων επικυρωτή ξένων εντολών. Η πιστή εφαρμογή αυτών των εντολών, τους οδηγεί και στη διαστρέβλωση του αγώνα των εργαζομένων, με στόχο την απαξίωση, μέσω της συκοφάντησης. Όμως πρέπει να μάθουν όσοι συμπεριφέρονται έτσι, πως δεν βρέθηκε ακόμα η πολιτεία ή η κοινωνία που θα πάει μπροστά, στοχοποιώντας τους εργαζόμενους όπου και αν αυτοί εργάζονται∙ είτε στον δημόσιο ή στον ιδιωτικό τομέα. Εκτός εάν –όπως φαίνεται- δεν υπολογίζουν τους εργαζόμενους, γιατί πιστεύουν και προσβλέπουν, ότι τα αφεντικά τους θα τους προστατέψουν την κατάλληλη στιγμή…
Θεωρώ, πως η τύχη όσων αθετούν τον λόγο τους, λέγεται προδοσία, και ως τέτοια είναι δεδομένο ότι απέχει από την πατριωτική αλλά και την ηθική υποχρέωση που πρέπει να έχει ο καθένας μας. Η συμπεριφορά αυτή, είναι το λιγότερο απαράδεκτη για ηγέτες μιας χώρας που θέλει να λέγεται ευνομούμενη, ανεξάρτητη και δημοκρατική.
*Η λέξη «μνημόνιο» είναι φανερό ότι έχει σχέση με τη μνήμη (βλ. μνημονικό).
Σχετική είναι και η σχεδόν ξεχασμένη σήμερα λέξη «μνήμων»∙ δηλ. ο άλλοτε γραμματικός στις πάλαι κοινότητες. Όμως, τη λέξη που θεωρώ απαραίτητο να θυμάται κανείς, είναι η σχετική λέξη «μνημοσύνη»∙ δηλ. το να θυμάται κάποιος και να μην ξεχνά ό,τι έλεγε, και αυτά που λέει (άποψη που ισχύει για όλους τους πολιτικούς και –προς το παρόν – γι’ αυτούς που μέχρι σήμερα κυβέρνησαν). Είναι δεδομένη η σχέση τής λέξης και με το μνημόσυνο∙ δηλ. την εκκλησιαστική τελετή στη μνήμη νεκρού, η οποία ευχόμαστε να μη γίνει ποτέ για τη χώρα μας…
**δηλ. προστάτες∙ που από το παρασκήνιο (στην περίπτωσή μας φανερά) όχι μόνο καθοδηγούν αλλά και επιβάλλουν τη θέλησή τους.
***η λέξη κακώς θεωρείται τουρκική∙ προέρχεται από την α.ε λ. αυθέντης, και ετυμολ. από το αυτός + άνυμι = φέρω εις πέρας (Ε.Λ), ανύω∙ εκτελώ, απαιτώ (Ησύχ.). Σύμφωνα με το (Ε.Μ) ο ευτόν επαφείς εις πάντα, και ων αυτεξούσιος, και μη άλλου αλλ’ εαυτού ών… αυτοέντης τις ών, ο εαυτόν βάλλων τοις έντεσιν. Τουρκικά η λέξη ερμηνεύεται іș sahibi, patron. Η «τουρκική» λ. αφέντης, γράφεται effendi από το αυθέντης, αλλά και koka, baba. βλ. λξκ. Fono yunanca standart sӧzlük
(4)σχετικά με την αποπληρωμή η πρωτοβουλία για την Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου, μας λέει: «αβίωτη ζωή-βιώσιμο χρέος; Όχι ευχαριστώ» δηλ. για να γίνει βιώσιμο το χρέος, ο άνθρωπος δεν θα μπορεί να ζήσει. (βλ. info-war.gr)
knafpl@hotmail.com
- Προσθήκη νέου σχολίου
- 1313 εμφανίσεις