Αυτοκαταστροφικός ο φανατικός λόγος

>> Του Αριστείδη Ζαννίκου

-        “ Το αίμα κυλάει εκδίκηση ζητάει”.

Γνωστό το σύνθημα που ακούστηκε ξανά τούτες τις, έντονα φορτισμένες, ημέρες εξ αιτίας της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα. Απευθύνεται -όπως και άλλα- στο συναίσθημα και στο θυμικό του πολίτη. Κατ΄ουσία προτρέπει σε αυτοτροφοδοτούμενη πολιτική βεντέτα που ίσως προκαλέσει νέα θύματα, αντί να αφήσει την Πολιτεία να εφαρμόσει το νόμο. Ας μην ξεχνάμε ότι η βία γεννά βία μέσω ενός φαύλου κύκλου.

Δυστυχώς, στη Χώρα μας ακούγονται, κατά καιρούς, πολλά βίαια εμπρηστικά συνθήματα. Αντανακλούν τη ψυχοσύνθεση του μέσου Έλληνα ο οποίος, σε μεγάλο βαθμό, είναι εύθικτος, εγωιστής, βίαιος, καυγατζής και “τσαμπουκάς”.

Ούτε που περνά από το μυαλό του η σκέψη ότι ίσως και να είναι πράξη σωφροσύνης να δίνει ενίοτε “τόπο στην οργή” για να αποφευχθεί η “κακιά ώρα”.

Πέφτουμε εύκολα στη φωτιά, λύνουμε το ζωνάρι, σφίγγουμε τις γροθιές και “ό,ποιον πάρει ο Χάρος”. Ίσως και εμάς τους ίδιους.

Κατά που διδάσκει η ιστορία, κάπως έτσι μεγαλούργησαν οι Έλληνες στα πεδία των μαχών αντιμετωπίζοντας συνήθως υπέρτερες δυνάμεις. Οι περισσότεροι ήρωες μάλλον έτσι προέκυψαν. Μόνο που αυτοί “λογαριαζόταν” με εξωτερικούς εχθρούς. Με πραγματικούς εισβολείς. Τί γίνεται όμως όταν ο “εχθρός” είναι εσωτερικός;

Αυτενεργείς και “καθαρίζεις” εσύ ή, πράττοντας λογικά και με ευθύνη, αφήνεις τον ρόλο αυτό στα θεσμοθετημένα όργανα της Πολιτείας που δρουν εξ ονόματος ΟΛΩΝ;

Καθένας απαντά στο ερώτημα τούτο ανάλογα με τα πιστεύω του, την ιδιοσυγκρασία και ψυχοσύνθεσή του αλλά και το μυαλό που διαθέτει. Και όπως δείχνουν τα πράγματα, δεν είναι λίγοι εκείνοι που δεν διαθέτουν αρκετό. Να εξηγήσω τί εννοώ.

Κυρίαρχη θέση στα θεσμοθετημένα όργανα της Πολιτείας για την προστασία τόσο της ζωής και περιουσίας των πολιτών όσο και της έννομης τάξης, είναι η Ελληνική Αστυνομία. Στελέχη και απλοί-συνήθως νέοι- αστυνομικοί βρίσκονται συνεχώς στο επικριτικό στόχαστρο των Αθηναϊκών Μ.Μ.Ε., κομμάτων, συνδικαλιστών, φοιτητών, κ.ο.κ.

Κάτι κάνουν, κάτι δεν κάνουν ή κάτι δεν κάνουν καλά κατά την κρίση των επικριτών τους οι οποίοι συνήθως μετατρέπουν την “στραβή” κάποιου αστυνομικού σε συλλογική ευθύνη. Κάπως έτσι αρχίζουν οι αυστηρές κριτικές, λες και όλοι οι άλλοι, με πρώτα τα Μ.Μ.Ε., επιτελούν άψογα τα καθήκοντά τους.

Σα να μη φθάνουν οι κίνδυνοι που αντιμετωπίζουν καθημερινά στην δύσκολη μάχη κατά του οργανωμένου κοινού εγκλήματος και κατά της τρομοκρατίας, σα να μη φθάνει η δραματική μείωση των αποδοχών τους, έχουν και τον κάθε ανόητο κομπλεξικό, δήθεν “ιδεολόγο αγωνιστή”, να τους πετά πέτρες, στελιάρια, μολότωφ και να τους φωνάζει κατάμουτρα

“μπάτσοι,γουρούνια,δολοφόνοι”.

Και μετά, κάποιοι απ' αυτούς και από κοντά τα Μ.Μ.Ε, απορούν και εξανίστανται επειδή,-κατά που λέγεται και γράφεται-, αστυνομικοί “καλοκοιτάζουν” προς το μέρος της φασιστικής Χρυσής Αυγής. Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο και στο βαθμό που συμβαίνει ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ.  Και ως λάθος πρέπει πάραυτα να διορθωθεί.

Οι ίδιοι οι αστυνομικοί-ίσως και λίγοι στρατιωτικοί-, πρωτίστως όμως όλο το πολιτικό σύστημα, η ίδια η Κοινωνία, η Πολιτεία πρέπει να συμπράξουν ώστε, αν υπάρχει πρόβλημα, τούτο να εκλείψει. Τρόποι υπάρχουν. Ας αναζητηθούν όσο είναι καιρός.

Στα παραπάνω ας μου επιτραπεί να προσθέσω ένα ακόμη διχαστικό-εμπρηστικό σύνθημα που, όλο και πιο συχνά, ακούγεται από πολιτικά και συνδικαλιστικά χείλη:

-“ Η εμείς ή αυτοί” είναι το σύνθημα και, έτσι όπως εκφωνείται με άφθονη οργή και περίσσιο θυμό, χάνει την ουσία του. 'Οντως, ουσία της Δημοκρατίας είναι κάποιοι να βρίσκονται στην εξουσία και κάποιοι στην αντιπολίτευση. Αυτοί είναι οι βασικοί δημοκρατικοί ρόλοι, τους οποίους, κάθε φορά, δια της ψήφου του, αναθέτει ο κυρίαρχος Λαός.

Δεν είναι λοιπόν η ουσία του συνθήματος που τρομάζει και σοκάρει όσο το οργισμένο ύφος όσων  το εκφέρουν μιας και συνήθως συνοδεύεται ή ακολουθείται από κάθε μορφής βία. Βία λεκτική, βία σωματική δια ξυλοδαρμών και γιαουρτωμάτων, ενίοτε με καταστροφές, καταλήψεις, ανυπακοή στους νόμους και στα όργανα της Πολιτείας, ακόμη και με μή εκπλήρωση οικονομικών υποχρεώσεων προς αυτήν όχι από βεβαιωμένη ανέχεια αλλά ως πράξη πολιτικής αντίδρασης και δήθεν “αντίστασης”.

Αν όντως πιστεύουν αληθινά στο Δημοκρατικό Πολίτευμα όσοι “εκφωνούν” παρόμοια με τα παραπάνω συνθήματα δεν έχουν παρά να τα εγκαταλείψουν άμεσα μήπως και περιορισθεί, έως εξάλειψης, η άσκηση, κάθε μορφής, βίας.

 Έστω, προς ώρας, ας δώσουν όλοι συμβολικά τα χέρια, ας συστρατευθούν σε κοινό αγώνα τόσο για τη σωτηρία και ανόρθωση της Πατρίδας μας όσο και για την εξάλειψη του κινδύνου που εγκυμονεί για τη Χώρα και τον Ελληνικό Λαό το φασιστικό μόρφωμα που ακούει στο όνομα “Χρυσή Αυγή” ή ό,ποια υποκατάστατά της.

Η Χρυσή Αυγή, αν από άσημη και άγνωστη νεοναζιστική οργάνωση έγινε ξαφνικά κοινοβουλευτικό κόμμα- και έτσι περιεβλήθη τον μανδύα της νομιμότητας-, δεν το οφείλει μόνο στην ύποπτη χρηματοδότησής της ούτε στις δήθεν πολιτικές ικανότητες των στελεχών της. Πρωτίστως το οφείλει στην οικονομική ανέχεια μερίδας πολιτών, στη δριμύα και βίαιη κριτική που ασκεί συνολικά στο πολιτικό μας σύστημα και βεβαίως στην ανασφάλεια των πολιτών από την απροθυμία ή αδυναμία των αρμοδίων κρατικών οργάνων να εξασφαλίσουν αποτελεσματικά την δημόσια τάξη και την προστασία της ζωής, της σωματικής ακεραιότητας και της περιουσίας των πολιτών, κυρίως στα μεγάλα αστικά κέντρα.

Όσο αυτές οι αιτίες δεν καταπολεμούνται επαρκώς, τόσο η Χρυσή Αυγή θα “φιγουράρει” στο πολιτικό στερέωμα της Χώρας μας.

Εκτός και αν, δια της δικαστικής οδού, τεθεί εκτός νόμου.

Και, για να μη ξεχνιόμαστε, να τονίσουμε ότι το πρόβλημα δεν αφορά μόνο την Ελλάδα. Είναι πρόβλημα Πανευρωπαϊκό και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπισθεί με πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά μέτρα.