Αλέξη, τη «στάμνα» και τα μάτια σου

>> Του Αριστείδη Ζαννίκου

  Η “μητέρα” Ελλάδα, εμπιστεύθηκε στον ώμο του, πολιτικά, έφηβου Αλέξη, τη μεγάλη πήλινη στάμνα. Το ζήτησε ο ίδιος επίμονα. Και το πέτυχε. Η “μάνα” του ανέθεσε τη μεγάλη ευθύνη να πάει να φέρει “νερό απ' την πηγή”!

  'Ολοι γνωρίζουμε πόσο πολύτιμο είναι το “νερό”. Χωρίς αυτό, δεν υπάρχει ζωή... Γι' αυτό και είναι σπουδαία η αποστολή του Αλέξη. Όπως πολλοί και μεγάλοι είναι οι κίνδυνοι που τη συνοδεύουν. Η “πήλινη στάμνα” μπορεί να σπάσει προτού καν προλάβει να γεμίσει. Όπως μπορεί να γίνει θρύψαλα γεμάτη νερό. Αρκεί ένα στιγμιαίο παραπάτημα. Σαν κι' αυτό, λόγου χάρη, που έπαθα κι' εγώ σε νεαρή ηλικία. Τούτη η ιστορία είναι αληθινή όπως και δύο προηγούμενες, περί “των σφηκών” που τσιμπάνε αν τις σουβλίσεις και περί του “αριστερού ταξιδιού” που ήδη άρχισε αλλά είναι άγνωστο πού θα οδηγήσει. Στο θέμα μας τώρα.

  'Οπως γνωρίζουν όλοι, τόσο στον Βροντάδο όσο και σ' ολόκληρη σχεδόν τη Χίο, οι κάτοικοι, από αμνημονεύτων χρόνων έως και σήμερα, προμηθεύονται πόσιμο νερό κυρίως από πηγές. Στον Βροντάδο έχουμε δύο. Μια νότια, στο βάθος του χειμάρρου Αρμένη με την ονομασία “ΚΛΕΙΔΟΥ” και μία βόρεια, επί του χειμάρρου Ράκτη με την ονομασία πηγή “ΡΑΚΤΗ” ευρισκόμενη δυτικά της Δασκαλόπετρας. Και των δύο πηγών τα νερά είναι αρίστης ποιότητας. Σήμερα, το νερό της Κλειδούς, το προμηθεύονται πάρα πολλοί με μεγάλη ευκολία από την περιοχή “Νέα Κλειδού”.

  Το αντίθετο συμβαίνει με το νερό του Ράκτη. Τούτο, όπως και το νερό της μάνας Κλειδούς, πρέπει να κοπιάσει όποιος επιθυμεί να τα απολαύσει. Πρέπει να διανύσει δύσβατα μονοπάτια για την παλαιά Κλειδού και κάπως πιο βατό και σύντομο για το Ράκτη, μιάς και, στα, σχετικά πρόσφατα χρόνια, το παλιό μονοπάτι, έδωσε τη θέση του σε έναν ωραίο δρόμο. Όσοι παλιά δεν μπορούσαν ή δεν άντεχαν αυτές τις δύσκολες διαδρομές, αγόραζαν πηγαίο νερό από τους γυρολόγους νερουλάδες που φόρτωναν τα τσίγκινα στρογγυλά μπετόνια τους σε τετράποδα και αργότερα σε μηχανοκίνητα τρίκυκλα.

  Πρέπει να ήμουνα στα πρώτα χρόνια της απερίσκεπτης αλλά τολμηρής εφηβείας όταν, εν μέσω θερινών διακοπών των μαθημάτων, ζήτησα από τη μητέρα μας να μου εμπιστευθεί τη μεγάλη πήλινη στάμνα για να πάω στο Ράκτη.

Την διαδρομή την γνώριζα καλά όπως και την “ιεροτελεστία” της λήψης του νερού!

Περίπου 1200 μέτρα χώριζαν το σπίτι μας από το Ράκτη. Τα μισά περίπου ήταν χωμάτινος δρόμος αλλά βατός, ενώ τα υπόλοιπα ήταν μονοπάτι δύσβατο με απότομες ανηφόρες και κατηφόρες. Η πρωινή διαδρομή (αρκετά πριν φέξει) από Άγιο Μάρκο μέχρι την πηγή, με την στάμνα άδεια επ' ώμου, ήταν εύκολη και πανέμορφη.

  Ο κόσμος αρκετός στην αναμονή για να προμηθευτεί το πολύτιμο νερό που, λόγω καλοκαιριού, έτρεχε σαν λαδάκι από τη βρύση της πηγής. Οι επαγγελματίες νερουλάδες και κάποιοι “καπάτσοι” της γειτονικής περιοχής, επέβαλαν τους δικούς τους όρους ως προς “τη σειρα”!

Όταν, μετά από πολύωρη αναμονή, γέμισα τη στάμνα μου, αντιλήφθηκα πόσο δύσκολο ήταν να τη σηκώσω μόνος  ώστε να την φορτωθώ “επ' ώμου”. Πρόθυμα με βοήθησαν κάποιοι μεγαλύτεροι. Ο γολγοθάς άρχισε ευθύς αμέσως. Με αργά, προσεκτικά βήματα, έπρεπε να διαβώ τα πρώτα πεντακόσια ή εξακόσια μέτρα του στενού και δύσβατου μονοπατιού μέχρι να βγω στον κανονικό δρόμο.

 'Ολα πήγαν καλά μέχρι σχεδόν το τέλος. Λίγο πριν απ΄αυτό, στη θέση “Πάτος” και στην τελευταία απότομη ανηφοριά, το βάρος της στάμνας θύμιζε μολύβι. Τα γόνατά μου λύγισαν. Ένα μικρό παραπάτημα στάθηκε μοιραίο. Το κακό έγινε σε κλάσμα δευτερολέπτου. Αποσβολωμένος αντίκρυζα τη στάμνα να έχει γίνει θρύψαλα και το δροσερό νερό να χάνεται στη χαλικουριά του μονοπατιού.

  Η κατανόηση και η παρηγοριά της συμπονετικής μάνας απάλυνε τη ντροπή και τη θλίψη που με είχαν κυριεύσει. Δεν μπορούσα να “χωνέψω” την αποτυχία μου. Νερό τελικά προμηθευτήκαμε από το νερουλά της γειτονιάς μας με τσουχτερό αντίτιμο. Στον Ράκτη ξαναπήγα μετά από χρόνια όταν ήμουνα σίγουρος για τις αντοχές μου.

   Σήμερα, νομιμοποιούμαι να πω στον Πρωθυπουργό μας, μαζί με κάθε νουνεχή συμπατριώτη: “Αλέξη, τη στάμνα και τα μάτια σου”. Στην πηγή έφθασες και μπράβο σου. Βέβαια δεν σε έστειλε κανείς με το ζόρι. Εσύ το ζήτησες. Από την πηγή περιμένουμε να γυρίσεις με γεμάτη τη στάμνα και χωρίς να σου σπάσει στο δρόμο. Σε περιμένουμε εναγωνίως δέκα και πλέον εκατομμύρια ψυχές. Μη φθάσουμε να αγοράσουμε ξανά “νερό” ακριβό από “νερουλάδες” της πιάτσας. Τα μάτια σου λοιπόν δεκατέσσερα.

Υ.Γ. Ο γέροντας της παρέας, προ ημερών, στην αισιόδοξη πρόβλεψή μου ότι “η Ελλάδα θα παραμείνει στην Ευρωζώνη” ιδού τί μας είπε:

- “Με προβληματίζει βρε παιδιά ότι, τόσο οι δικοί μας όσο και οι Ευρωπαίοι, επιμένουν καθημερινά ότι η Ελλάδα θα μείνει, σώνει και καλά, στο ευρώ. Αυτή η επιμονή με βάζει στην υποψία ότι, και οι μεν και οι δε, μάλλον σκέπτονται και επιδιώκουν το αντίθετο. Με τις δηλώσεις που κάνουν, πάνε να εξασφαλίσουν άλλοθι, ώστε, αν συμβεί το μοιραίο, να ρίξει ο καθένας την ευθύνη στον άλλον. Όταν όμως συμβεί το κακό, “τρέχα-γύρευε...”

 Λέτε να έχει δίκιο ο γέρο- θυμόσοφος; Ο καιρός θα δείξει.....