Το κατά Μάρκον συναίσθημα

Όταν ήμουν μαθητής δημοτικού είχα πολύ καλή εντύπωση για την εκκλησία και τους ιερωμένους. Με έπαιρνε ο παπα Βσίλης ο Τσουκάλας, εφημέριος της Λέτσαινας, κάθε χρόνο την παραμονή των Φώτων και αγιάζαμε τα σπίτια της ενορίας. Μπροστά εκείνος με την αγιαστούρα, πίσω εγώ με το τσίγκινο κεσεδάκι που είχε μέσα το νερό. Μονάχα σαν ανεβαίναμε τις σκάλες σε σπίτια δίπατα, καπεταναίων, μονάχα τότε με άφηνε να περνάω εγώ μπροστά, να μην είμαι από πίσω του διότι "είμαι γέρος και μου φεύγουνε οι πορδές μου" μου 'λεγε γελώντας καλοσυνάτα.

Από εκείνη την παλιά εποχή, τριάντα σχεδόν χρόνια πριν, μέχρι σήμερα, έτυχε μετρημένες στα δάχτυλα φορές να με συγκινήσουν κάποιοι λειτουργοί της εκκλησίας με τις πράξεις και τα λόγια τους. Κι αυτοί ήταν κάποιοι παπάδες ξεχασμένοι σε χωριά, του βόρειου και απομονωμένου μέρους του νησιού.

Αντιθέτως, να με συγχύσουν και να με εξοργίσουν, πέτυχαν πολλοί ιερωμένοι από την κορυφή ως τα νύχια της εκκλησιαστικής ιεραρχίας.

Αυτή την περίοδο όμως, εδώ και μερικούς μήνες συγκεκριμένα, που παρακολουθώ, ακουσίως τις περισσότερες φορές ομολογώ, την στάση και την δράση του Δεσπότη Μάρκου Βασιλάκη, ένιωσα αυξημένες, σε σχέση με το παρελθόν μακρύ χρονικό διάστημα, και ασυνήθιστες στιγμές συγκίνησης.

Καχύποπτος και δύσπιστος ων με κάθε τι θρησκευτικο-πολιτικό κράτησα και κρατάω στάση αναμονής και παρατήρησης του φαινομένου. Διότι για φαινόμενο πρόκειται, και μάλιστα πολύ ελπιδοφόρο, όταν ένας άνθρωπος που δεν έχει χάσει την ικανότητα να νιώθει, κατορθώνει να καταλαμβάνει κοινωνική θέση κύρους, μέσα από την οποίαν μπορεί να επηρεάσει συνειδήσεις, να βοηθήσει ανθρώπους, να παράξει κοινωνικό έργο και να εκφράσει απόψεις περί της πορείας μας ως προς τον σεβασμό του ανθρώπου και του περιβάλλοντος. Γενικώς οι αξιωματούχοι της πολιτικής και της θρησκείας πάσχουν από την ικανότητα να νιώθουν και να λειτουργούν με την καρδιά και το συναίσθημα. Είναι δε συνήθως εξαίρετοι υπολογιστές και λειτουργοί του νου, όσον αφορά σε συμφεροντολογικούς τακτικισμούς και σε ανθρώπινες μικρότητες.

Αν και δεν έχω σχέση λοιπόν με την εκκλησία, αν και οι πολιτικές μου απόψεις και πράξεις είναι γνωστές, ένιωσα την ανάγκη μετά και από τα όσα (γνωστά φαντάζομαι στο ευρύ κοινό) μου μεταφέρθηκαν ότι έπραξε και εξήγγειλε ο Δεσπότης Μάρκος Βασιλάκης στην Αγία Μαρκέλλα κατά τη μέρα της γιορτής της, αλλά και παρακολουθώντας την έως τώρα διαδρομή του ως κεφαλή της τοπικής μας εκκλησίας, να εκφράσω δημοσίως αυτά τα συναισθήματά μου. Ως άνθρωπος και ως ιερωμένος αξίζει να τα δει γραμμένα εδώ, ως αντίδωρο.

Ελπίζω ότι θα συνεχίσει να λειτουργεί ως Δεσπότης περισσότερο με το συναίσθημα παρά με την λογική. Του εύχομαι υγεία και του ζητώ να γίνει από τη θέση του αυτή σύμμαχος και προστάτης όχι μόνο των ανθρώπων αλλά και των βουνών μας, των ακρογιαλιών μας, της φύσης μας, της πατρίδας μας που κινδυνεύει άμεσα από τις πολιτικές εκποίησης σε πολυεθνικές που εσχάτως ακολουθούνται ανερυθρίαστα, με πρόσχημα μια ανάπτυξη που μόνο ως ύβρις μπορεί να χαρακτηριστεί.