Μήνυμα Ε.Κ. Χίου στους εργαζόμενους της Χαλυβουργίας

>> Από το Εργατικό Κέντρο Χίου

Όσοι υπερασπίζονται το δικαίωμα στην εργασία επιδιώκοντας να ακυρώσουν το δικαίωμα στην απεργία, πρέπει να σκεφθούν ποιες πολιτικές ευθύνονται που σήμερα στη χώρα μας υπάρχουν 1.500.000 άνεργοι.

Όσοι  ισχυρίζονται ότι οι Νόμοι πρέπει να εφαρμόζονται από όλους, πρέπει να αναρωτηθούν πόσοι και ποιοι από τους Νόμους που ψηφίστηκαν την τελευταία διετία υπερασπίζουν το δικαίωμα στην εργασία, τα δικαιώματα των εργαζομένων, της ελληνικής κοινωνίας, το Σύνταγμα και τη Δημοκρατία.

Όσοι νομοθετούν το άδικο σε βάρος των δικαιωμάτων των πολλών υπερασπίζοντας, τα συμφέροντα των ολίγων, δεν πρέπει να εκπλήσσονται όταν η κοινωνία αντιδρά και αντιστέκεται.

Συνάδελφοι,

                Η επίλυση των προβλημάτων των εργαζομένων της Χαλυβουργίας που παλεύουν για τη διασφάλιση των θέσεων εργασίας τους δεν λύνονται ούτε με καταστολή, ούτε με εργοδοτικές και κυβερνητικές αυθαιρεσίες.

                Ζητάμε την άμεση απόσυρση των ΜΑΤ και την έναρξη ουσιαστικού διαλόγου μεταξύ του εργοδότη και των εργαζομένων για την λειτουργία της επιχείρησης χωρίς απολύσεις και με προστασία του δικαιώματος των εργαζόμενων για αξιοπρεπή δουλειά και αξιοπρεπή ζωή.

Συνάδελφοι,

                Όλα αυτά βέβαια θα ήταν αχρείαστα εάν η κυβέρνηση, αντί να στείλει τα ΜΑΤ νομοθετούσε καταργώντας τις διατάξεις του νόμου του μνημονίου, μία εκ των οποίων επέβαλε την ουσιαστική κατάργηση της λειτουργίας του ΟΜΕΔ.

                Με την επαναλειτουργία του ΟΜΕΔ θα είχαμε την προσφυγή ενός από τους δυο κοινωνικούς εταίρους στον οργανισμό αυτό, η απόφαση του οποίου θα ήταν δεσμευτική και για τους δυο. Αλλά η Τρόικα και οι εργοδότες δεν επιθυμούν να υπάρχουν ανεξάρτητοι θεσμοί που λειτουργούν στην Ευρώπη από το 1930 και συμβάλλουν ουσιαστικά στην ανάπτυξη του κοινωνικού διαλόγου γιατί επιθυμούν να καταστήσουν τους εργαζόμενους υποχείρια των εργοδοτών.

                Πολιτικές και επιλογές που δεν θα περάσουν γιατί οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα και στην Ευρώπη δεν είναι διατεθειμένοι να ζούν οι ίδιοι και τα παιδιά τους σε συνθήκες εξαθλίωσης και πτώχειας αλλά με αξιοπρέπεια, με κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα.