Η αγάπη όπου κι αν πας… θα έρθει να σε βρει!

>> Της Στέλλας Μπάκνη

Ήταν κουρασμένος από μια ζωή  που δεν μύριζε άνθος λεμονιάς.. Έγραφε πολύ. Ήταν έμφυτη η τάση αυτή, αλλά ξέδινε μέσα στις ιστορίες του. Βρισκόταν στις γειτονιές των αγγέλων, των ανέμων και πάλι γύριζε για να παλέψει, ν’ αγωνιστεί. Πονούσε κάποτε πολύ από τραύματα παλιά και τωρινά..

Ήταν παράσημα οι πόνοι του, ήταν από εκείνες τις παλιές πτώσεις με το δίκυκλο. τότε που για βιοποριστικούς λόγους.. μοίραζε από το χάραμα εφημερίδες. Συχνά βρισκόταν στην άσφαλτο μια μάζα αυτός, το μηχανάκι κι οι εφημερίδες. Σπασμένοι τένοντες, κακώσεις πέρα-δώθε…

Θυμόταν κι έγραφε… Έγραφε και θυμόταν τις συμπληγάδες που πέρασε, από μικρή ηλικία χωρίς να κλαψουρίζει.. μόνο κατέγραφε..

Του είπαν πως ζητά πολλά από τους ανθρώπους. Ζητά πολλά επειδή θέλει ανθρωπιά;

Μα τότε τι μου έλεγαν γονείς και δάσκαλοι τα χρόνια που παιδί ήταν; Μάλλον ήταν βαθιά αφελής...

 Δάσκαλος πού θα βρεθεί τώρα, να του μάθει να φέρεται διαφορετικά; Πώς θα μάθει να πατά ανθρώπους, να σκοντάφτει σε ανθρώπινα ράκη και να προσπερνά; Πώς θα γίνει λόγος «θανάτου» των άλλων;

Ποιος θα τον μάθει, τη μέθοδο που σε ολόκληρη τη ζωή του απέφευγε; Δεν ήθελε να βλάψει, να πατήσει, να πληγώσει, να προσβάλει, να πονέσει τους άλλους

Σίγουρα θα το έκανε κάποτε ακούσια, ποτέ όμως συνειδητά. Μάλλον το ίδιο περίμενε να εισπράξει από τους ανθρώπους…

Τι έπρεπε να κάνει, για να σωθεί; Η φυγή που πάντα είχε στο μυαλό, θα μεταφραζόταν σε δειλία… Δειλός όμως δεν είναι. Δεν ανοίγεται εύκολα. Πολλές φορές επικοινωνεί με γραπτά σημειώματα κι ας κάθεται ο παραλήπτης δίπλα του. Πάντα τους ξένιζε ένα γραπτό, από τον διπλανό τους και δεν καταλάβαιναν μα ούτε κι αυτός καταλάβαινε πού ήταν το περίεργο…

Ήθελαν να τους κοιτάζει στα μάτια και να τα λέει. Αυτός τους κοίταζε στα μάτια μέσα από τα χαρτιά του, αλλά δε το ήξεραν, δε το ένιωθαν. Αυτό έγινε απαίτηση από τους άλλους. Το κατάλαβε κι ελάττωσε την επικοινωνία αυτή. Κράτησε για πολύ δικούς του τούτη τη συνήθεια (όσο μπορεί να είναι κάποιος δικός του…).

Καιρός πέρασε και προσπαθούσε καλύτερος άνθρωπος να γίνει όσο μπορούσε. Όσο προσπαθούσε, τόσο περισσότερες βολές δεχόταν, διότι δε ήθελε να γίνει κολαούζος κανενός, ούτε παρατρεχάμενος, από εκείνους που έρπουν για να ανέλθουν σε αξιώματα κι αγορασμένους με μαύρα φράγκα θώκους.

Δεν ήταν τα αξιώματα που έκαναν την ποιότητα και την ομορφιά της ζωής, αλλά το απόθεμα καρδιάς που μπορεί να μεταδίδει απλόχερα αυτός που το έχει.  Υπάρχουν από το είδος τούτο.. ικανοί για να σηκώσουν πολύ ψηλά, όσους αληθινά θέλουν και αντέχουν να μπουν σε μονοπάτια δύσβατα για να βγουν σ’ ένα ξέφωτο μοναδικό, πρωτόγνωρο, ασφαλές έτσι όπως η φύση και το σύμπαν όρισαν..

Καλύτερος άνθρωπος είναι πάντα αυτός που έχει υποστεί τη μεγαλύτερη ηθική και ψυχολογική βλάβη στον αγώνα του, να μείνει κοντά στα ιδανικά και τις ιδέες του..

Μα ποιος μπορούσε πια να τους ξεχωρίσει μέσα στην απέραντη υποβάθμιση της δημοκρατίας, του πολιτισμού της ποιότητας και τελικά όλης της ζωής;

  Ήταν κουρασμένος… Είχε περάσει τόσα κι άντεξε. Κατάπιε φάρμακα, πάλεψε και πάλεψε. Και τώρα που ήταν να δει τον καρπό στο δέντρο του καθηλώθηκε..

Ήθελε να ηρεμίσει, να ησυχάσει στην αγκαλιά της μάνας του σαν τότε που ήταν παιδί και περνούσε τα δάχτυλα της στα μαλλιά του… μα βιάστηκε να τον αφήσει

 Είναι κάτι μυρωδιές του Απρίλη που του φέρνουν τη θύμηση της και τον γλυκαίνει η αυταπάτη πώς να, κάπου εκεί είναι.. και θα βγει να του μιλήσει..

 Μόνο που το «κάπου εκεί»… είναι τα φάρμακα του, η θύμηση χειρουργείων.. από τα οποία του έδωσαν τα παράσημα του… όχι καρφιτσωμένα στο στήθος με τιμές και τυμπανοκρουσίες. Όχι, δεν του άρεσαν αυτά ποτέ..

Του τα έδωσαν σπασμένα μέσα σ’ ένα πλαστικό ποτηράκι από το Διαβαλκανικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης…

Το προσπέρασε κι αυτό, διότι είχε τα χαρτιά του, προπάντων τα χαρτιά του. Ανούσια η ζωή χωρίς αυτά..

…Κι όπως προχωρούσε στης αναζήτησης το μονοπάτι.. είδε  φως, ένιωσε ροή και δόνηση  ενέργεια.. που γι’ αυτήν δεν του είχε μιλήσει κανείς..

Να λοιπόν τι έψαχνε!! Βρήκε δασκάλους κι έμαθε πολλά, πήρε σημαντικά και συνεχίζει..

 Ήταν άνθρωποι που μιλούσαν την ίδια γλώσσα, τα ίδια νοήματα ζωής είχαν.. και λουζόταν στην αλήθεια, που κάποιοι δεν φανταζόταν ότι υπάρχει.. Η άλλη αλήθεια!

Με αναφιλητά έκλαψε κι ένας στεναγμός έφυγε.. που θύμισε βοή ανέμου, βιολιού νότα, γέλιο παιδιού, τη φωνή εκείνης…

 Έγειρε το κεφάλι και είπε: «Ευχαριστώ τους Δασκάλους, τους Οδηγούς Αγγέλους, τους Αγγέλους Θεραπευτές και όλες εκείνες, τις Ποιότητες της Αγάπης, που είναι συντονισμένοι σήμερα και μου δίνουν καθοδήγηση, θεραπευτική ενέργεια και προστασία, γεμίζοντας με το καθαρό φως της Αγάπης όλες τις ανθρώπινες υπάρξεις. Ευχαριστώ για το υπέροχο δώρο της Ζωής.»
 *** Πρώτη γραφή 2005. Ανανέωση Μάρτιος 2012.