Ανίσχυρη Μνήμη
>> Του Κώστα Ζαφείρη
Τα ζάρια σπάστηκαν και ξαναρίχτηκαν στην ακροθαλασσιά. Εκεί που σβήνει το κύμα στα μικρά ασήμαντα βότσαλα. Εκεί χάθηκαν τα ζάρια στα βοτσαλάκια. Κι εκεί όλοι μαζί καταλάβαμε ότι άλλος ρίχνει τη ζαριά κι εμείς κινούμε στα κελεύσματά του τα πούλια. Απλό; Όσο απλή έχει γίνει η ζωή μας η σιωπηλή. Η ανοιχτή και συνάμα περίκλειστη ζωή μας, που όλο υποκύπτει, όλο ανασυντάσσεται, αλλά έχει μπει στον πάγκο του χασάπη. Για τα καλά… έτρωγα τη ρέγγα την ψητή με το κρεμμυδάκι της, κι ετοιμαζόμουν για το «άντε γειά μας» με το ουζάκι, προχθές, μέχρι που μου είπε ο παλιός αγαπημένος φίλος «μην κοιτάς τι κάνετε εσείς στο νησί… στην Αθήνα δεν τη βλέπεις συχνά πλέον τη σκηνή». Στο μεταξύ… εκλέγονται αρχηγοί, δίνονται χορηγίες, αποκαλύπτονται κυκλώματα –που ποιοι άραγε τα έφτιαξαν; αυτοί που τώρα τα καταγγέλλουν; Ασχολούμαστε με τα τρέχοντα, με τα καθημερινά, με τα επείγοντα. Στις δουλειές, στα σπίτια, στις συναναστροφές μας. Όσοι και όσες έχουμε ακόμα σπίτια και δουλειές και συναναστροφές. Μιλάμε στα τηλέφωνα, γκρινιάζουμε, συναντιόμαστε, αγαπιόμαστε, όποτε μπορούμε, σίγουρα τώρα λιγότερο από παλιά. Και κάπου εκεί το φως μας αργοσβήνει. Γιατί η μνήμη μας είναι ανίσχυρη… κι αφήνει θέματα ανοιχτά χωρίς τη δέουσα έρευνα και προσοχή. Γιατί εξατμίζεται. Για να έρθει το ηγεμονικό φως των σωτήρων… που χαϊδεύουν τον συμπολίτη, που μας φέρνουν αντιμέτωπους με τις νέες αυταπάτες της «σιωπηρής πλειοψηφίας» που λέει κι ο πρωθυπουργός των τραπεζών. Κι από την άλλη. Απαρασάλευτος κανόνας: έρχονται λιακάδες, έρχονται ζέστες. Έρχονται θάλασσες. Αυτή τη βδομάδα θα πάω για λαλάδες, σύντροφοι.
Κόκκινες άγριες τουλίπες στις εξοχές του νησιού μου. Θα τσαλαβουτήσω στα υγρά χωράφια ώρα πολλή. Θα τις χαζέψω, θα τις φωτογραφίσω… θα κόψω και μερικές για το σπίτι. Για να μου θυμίζουν τα ατίθασα κεφάλια τους μια κόκκινη διαδήλωση, που μπορεί πολλά να ανατρέψει… να κάνει το παγωμένο λιοχώραφο του χειμώνα γιορτή της άνοιξης. Για να μου θυμίζει, γαμώτο, ότι αυτοί για παράδειγμα που απεργούν, χάνουν μεροκάματα, ζορίζονται… αυτοί οι πολιτικοί π.χ. που καταγγέλλουν τη βαρβαρότητα των άλλων είναι μια συντεχνία που καλοτρώει και καλοπίνει… ακόμα. Μια λιακάδα και φίλους και φίλες, συντρόφους προσδοκώ…
Τα ζάρια σπάστηκαν και ξαναρίχτηκαν στην ακροθαλασσιά. Εκεί που σβήνει το κύμα στα μικρά ασήμαντα βότσαλα. Εκεί χάθηκαν τα ζάρια στα βοτσαλάκια. Μέχρι να πιάσει κανείς το τάβλι, να το σπάσει
- Προσθήκη νέου σχολίου
- 1819 εμφανίσεις